Verkeersongelukken, slangen en overlijden

Ma akye,

Wo ho te sen? Me ho ye! Na wo sno e? Anee, me ho ye paa! W'onipa ahe? M'onipa he ofie. Woreko he?Mereko hostel! Ja ja, zoals je ziet begint mijn Twi vocabulaire zich uit te breiden.

Dit is nodig, want ik heb besloten niet naar de Volta Region te gaan om daar vrijwilligerswerk te doen. Er zitten namelijk verschillende nadelen aan het verhuizen: het programma daar is duur (400 euro per maand), er wordt een andere taal gesproken (Ewe), ik ken Kumasi nu eindelijk een beetje, ik heb hier vrienden, ik kan in dezelfde kamer blijven wonen in de resterende 2 of 3 maanden enz. Gisteren heb ik tijdens een korte rondleiding door het ziekenhuis ontdekt dat het groter is danik dacht en de faciliteiten minder dan verwacht.

Afgelopen zaterdag was ik ziek ofzo. Was ongelooflijk duizelig en zwak. Geen idee hoe het komt, maar misschien dat de combinatie afvallen en warmte niet zo'n succes is! Ben gisteren voor de grap op de weegschaal in het ziekenhuis gaan staan: 54 kilo's kon de wetzegschaal me geven, misschien een pondje minder,maar zeker niet meer dan dat. Laten we hopen dat deze trend zich niet voortzet want dat weeg ik bij terugkomst in NL nog maar 39 kg....Door die ziekte heb ik het rustig aan gedaan: beetje haar ontvlechten en in de avond naar een kooruitvoering geweest ter mentale ondersteuning van huisgenoot Clement.

Zondag weer naar de kerk geweest, het ging er nog vrolijker aan toe dan de vorige keer. Deze keer wist ik zelfs een lied mee te zingen (Lord, I lift Your name on High). In de avond ben ik naar een gebedsbijeenkomst geweest,dit vond ik dan weer niet echt voor herhaling vatbaar. Het ging er duidelijk anders aan toe dan in een doorsnee Nederlandse gemeente.

Maandag was een vreemde dag. Na een bezoekje aan het Bobiri vlinder reservaat met mijn Engelse ouders, Mandy en Augustin, de Craftvillages in het Noorden van Kumasi en het eten van een lekkere kokosnoot besloot ik me naar het zwembad te begeven. Hier gebeurde het meest verschrikkelijke dat ik ooit heb meegemaakt:

Een aantal jonge mannen was aan het overgooien met een bal, de bal komt in de struikjes terecht. Een nog natte jongen rent er naartoe, raakt met zijn naam een schrikdraad waar per ongeluk teveel stroom op staat. Gevolg: jongen geelektrocuteerd. Ik zie alles vaag vanaf een grote afstand gebeuren en laat me door Rita overtuigen dat ze vast een slang aan het doodmaken zijn. Enkele minuten laten verplaatst de enorme groep mensen zich naar de ingang van het zwembad, een lichaam dragend. Iemand begint te reanimeren (alleen lucht inblazen, geen hartmassage).Ik ren ernaartoe, schreeuwend dat ik weet wat er moet gebeuren, maar helaas zijn Ghanezen in paniek niet echt slim qua beslissingen. Gevolg: ik word weggetrokken, de jongen wordt in een taxi gegooid en naar het ziekenhuis gebracht. De volgende ochtend hoor ik hetgene ik al verwacht had: de jongen is overleden door een hartstilstand. Zijn vrouw was een maand ervoor overleden en daarmee blijft er een jongetje van 5 jaar, weer een wees voor het weeshuis. TIA

Op de dinsdag:weer een ongeluk. Er komt een trotro vanaf de heuvel richting de verkeersovergang van Tech-Junction aanrijden, rem breekt, driver manoevreert de trotro zo dat het tegen een grote lantaarnpaal botst om te voorkomen dat overstekende voetgangers worden geraakt. Gevolg: trotro in de prak, 3 bloedende mensen en 1 verpleegkundige die wordt beroofd terwijl zij bloedend naar het ziekenhuis wordt gebracht. TIA

Roerige tijden dus hier. Het is niet allemaal goud dat blinkt. Toch hoop ik dat deze nare ervaringen weer een beetje worden weggedrukt het komende weekend. Er staat namelijk een reisje voor de boeg: het slavenverleden bekijken in Cape Coast en Elmina en strandwandelen. Zondag naar het Kakum Nationaal Parc, hier is een canopy walk (een grote houten brug over het woud). Ik ben zeeeer benieuwd. Foto's volgen.

Hebben jullie nog spannende dingen meegemaakt? Je mag altijd mailen of bellen!

Hwe woho yie! (Let op je zelf!)

Liefs

Mesua Twi (ik leer Twi)

Ma akye!

Inmiddels is het alweer 2 weken geleden dat ik voor het laatst heb gepost.Zoals ik beloofd heb neemt de blogfrequentie wel degelijk af. Wat is er gebeurd?

Een hele hoop,maar aan de andere kant ook weer niet zoveel. Mijn blonde gladde haartjes zijn veranderd in een grote bos Afrikaanse vlechtjes met een grote hoeveelheid arteficial hair.

Voordelen: Roos en ik worden eindelijk uit elkaar gehouden, hoef minder vaak mijn haar te wassen, word meer geaccepteerd door mijn Ghaneze medemens, het is lekker cool en mijn haar voelt niet meer aan als touw.

Nadelen: het kostte 5 uur om ze te laten zetten, ik hoop datmijn haar nog leeft na het uithalen van de vlechten, het JEUKT!

Wat nog meer? Mijn garderobe is uitgebreid met wat office-clothes. Mijn kloffie meegenomen uit Nederland is niet goed genoeg voor de dresscode die verwacht wordt aan de Medische faculteit. Mijn schoenenvoorraad is dus ook aangevuld met een paar hakken. (erg handig op de Afrikaanse wegen).Over die wegen gesproken:volgens Roos struikel ik gemiddeld 20 keer op een dag. Verder heb ik een echte Kente-jurk laten naaien.

Ik heb een Afrikaans babietje vastgehouden. Hij leek me heel aardig te vinden, maar nadat ik hem teruggaf aan zijn papa had hij een natte vlek achter gelaten op mijn blauwe t-shirtje: plas. (Een zwembroek beschermd niet tegen een lekkere urinestraal). Leuke eerste kennismaking met het jonge Ghaneze volk:S

In Afrika overlijden er jaarlijks een hele hoop mensen aan verkeersongelukken. Ik heb mijn eerste ook al meegemaakt: taxichauffeur keek niet zo goed uit toen hij achteruit reed met zn karretjeà gelukkig alleen maar blikschade.

Tijdens een bezoek aan een prachtig paradijselijk mooi meer: lake Bosumtwee heb ik wat van de Ghaneze fauna mogen ervaren. Tijdens 1 van mijn dappere pogingen om wat verder het meer op te zwemmen voel ik werkelijk een enorme vis tussen mijn benen heen zwemmen.Zwaar geschrokken ben ik zo snel mogelijk naar de kant gegaan en heb dit water niet meer betreden. Nu nog hopen dat ik geen Bilharzia heb opgelopen...

Augustin wil niet meer gefotografeerd worden omdat zijn ogen er altijd rood opstaan, hij vindt dat ie eruit ziet als een vampier.

Sam geeft elke dag een preek over onze Hollandse manier van omgaan met de Ghaneze cultuur. Hij is niet echt blij met ons soms. Vooral niet als we met blote voeten buiten lopen.

Ik eet nog elke dag een broodje met ei. Pizza bij het zwembad is ook nog favoriet. Verder hebben Roos en ik al 2-maal heerlijk bij Floor en Markus gegeten.De laatste keer was dat met onze handen vanuit 1 grote schaal, lekker op de Afrikaanse manier.

Ik heb mijn kamerindeling veranderd. Het bed staat nu bij het raam. Tja,soms heb je wat verandering nodig als het leven verder best wel saai is!

Op de maan-, dins- en woensdagen verzamel ik nog steeds gegevens in het ziekenhuis. Gemiddeld zijn het tegenwoordig nog maar 45 patienten per week. Toch heb ik meer geluk met mijn onderzoek dan Floor en Markus. Zij kunnen nog niet naar Lawra (in het noorden) vanwege een meningococcenuitbraak van een nieuw type. Het vaccin dat ik heb gekregen werkt daar ook niet tegen. Hopen dat het nog even uit Kumasi blijft...

De rest van de dagen hang ik een beetje, leer wat Spaans, leer wat Twi, zwem heel veel, kijk films met meerdere mensen, heb gesprekken met Jacob, breng Twi in de praktijk door gesprekken met verkopers.

Inmiddels is er nog een NL-meisje bijgekomen:Mendy. Zij gaat een stage doen bij het gehandicaptenproject waar Roos ook aan meewerkt. Zaterdag is het Independence day. Dat wordt een dag vol activiteiten,marslopen, patriotisme enz enz. Waarschijnlijk ga ik met mijn collega’s uit het ziekenhuis naar Prempeh-hall. Zondag naar de Assemblies of God kerk. En maandag naar Bobiri: hier schijnt een mooi vlinderreservaat te zitten.

Mijn verhaal wordt alweer te lang, Mepe se meko!

Nante yie!

Mekyea wo

Mekyea wo (Ik groet jou!)

Toch maar weer een berichtje van mij! Ik bevind me als ik dit schrijf op mijn bedje onder de heerlijke ventilator. Ik ben zo blij dat het wat is afgekoeld (of dat mijn lichaam aan de tropische temperaturen gewend is geraakt)!
Deze dag voelde ik me weer een nuttig schepsel. Na de afgelopen luiwammesdagen was het hoog tijd dat ik eindelijk begon aan mijn onderzoek maandag.

Vrijdag was een dag vol luiheid. Ik had beloofd naar het ziekenhuis te komen om uit te leggen hoe de automatische bloeddrukmeters werken, maar helaas was mijn vegetariische jollofrice van weinig nut. Ondanks al die maatregelen om diarree te voorkomen, was ik toch echt aan de beurt voor een race. Helaas met de nodige buikkrampen, zodat ik vrijdagochtend redelijk spastisch in mijn bed lig te kreperen zeker niet overwegend om naar het ziekenhuis te gaan. Na een slaapje van 3 uur en een zakje ORS voel ik mij verbazingwekkend goed. Daarom ga ik maar naar de bank om weer een voorraadje geld aan te leggen, ook met het oog op het bezoek aan het culturele centrum de dag erna. Gewapend met een kleine 200 euro reis ik terug naar het hostel om het geld veilig op te bergen. In het hostel trek ik meteen weer mijn bikini aan om me zo snel mogelijkk naar het zwembad te begeven waar ik weer enorm geniet van het water. Zo breng ik mijn hele vrijdagmiddag door. Onder het mom van; ik moet de taal en cultuur leren kennen kan ik mijn overdreven zwemgedrag verdedigen. Omdat Roos tot 16.00 moet werken, komt zij pas een half uur later aan in het zwembad.
Tijdens het zwemmen en dobberen heb ik uitermate leuke en goede gesprekken met Jacob, een 24-jarige Geografie-student. S Avonds hebben Roos en ik gezellig een filmavondje gedaan met komkommer en een verrotte paprika.

De zaterdag was niet veel beter qua nuttigheid. Omdat we niet al te vroeg uit wilden, maar anderszijds geen zin hadden in de brandende zon, besloten Roos en ik om 9.00 naar het Cuturele Centrum te gaan, gewapend met een hoop geld. We weten niet precies de weg, maar besluiten naar Tech Junction te gaan en vanaf daar een trotro richting Town te nemen. Helaas gaan de trotro’s naar town niet naar Kejetija Market, de markt die vlakbij het shopping centrum zou zijn. Na onze vorige verdwaal avonturen had ik vooraf al wat onderzoek gedaan naar de buurt. Met de kaart in mijn hoofd informeerde ik bij een Ghaneze vrouw met superschattige baby naar de locatie van Kejetija. Ze wist ons precies te vertellen waar die was dus vroeg ze ons achter haar aan te lopen. Ik voelde me bijna haar stalker, want ze liep zo ontzettend hard! Al struikelend over Ghanees koopwaar en donkere voeten kwamen we oververhit aan bij de grootste markt van West Afrika. Daar aangekomen wisten we het niet meer en liepen we vrij onwennig een bepaalde richting op hopende dat het goede was. Gelukkig ontmoetten we 2 zeer vriendelijke agenten die ons begeleiden naar het Nationale Cultuur Centrum van de Ashanti-regio. Aldaar konden we onze koopwoede wel redelijk kwijt. Roos was helemaal happy met haar tas van Kente. We kochten nog wat sierraden, een waaier en beiden hebben we een mooi doek uitgekozen om op te hangen in onze kamers. Helaas blijft deze niet echt heel erg hangen! Zwaar bezweet en uitgeput, vol beladen met tassen besluiten we een taxi te nemen naar ons hostel. Deze man wil ons afzetten voor 10 Cedi (5 euro). Mijn respons op zijn voorstel is: toen ik hier laatst was met een zwarte vriend kon het voor 5 Cedi. Na wat gekibbel kregen we het uiteindelijk voor elkaar voor 6 Cedi. Lekker comfortabel zo’n taxi. De middag brachten we door met pizza’s aan de rand van en in het zwembad. Echt paradijselijk; een warme zon, water, koud drinken en goed gevormde mannelijke lichamen om ons heen.
Die dag kreeg ik ook een telefoontje van Markus/Floor. Zij waren inmiddels gearriveerd in Kumasi en vroegen zich af of we samen wat leuks konden doen. We zijn uiteindelijk beland bij een pre-valentijnsprogramma van de Medische en Chemische faculteit. Het onderwerp was, hoe verrassend met het oog op Valentijn: HIV/SOA’s. Het was een beetje een droge avond met al die theorieen en Ghanezen die seksketens nabootsen met bekertjes chemische middelen om aan te tonen hoe snel AIDS zich kan verspreiden. Bij gesprek aan zinnige en leuke activiteiten in de omgeving zoals een leuk barretje besluiten we al om 21.00 om van elkaar te scheiden naar onze eigen bedden en kamers.

Zondag’s gaat de wekker veel te vroeg af. Dr. Edusei en Joanna hebben ons namelijk uitgenodigd om naar hun kerk te komen; een Rooms-Katholieke kerk. Een beetje gespannen gaan we naar de kerk, We kennen beiden niet de gewoonten en gebruiken. Als we samen met Joanna aankomen is de dienst al begonnen. Het valt op dat het aantal mensen te groot is om binnen de muren van het gebouw te passen. De dienst duurt echt 2 uur! Van de liederen die (ondersteund door het RK-studentenkoor) worden gezongen ken ik er maar liefst 1! (Halleluja etc etc). Er worden 3 uitgedoste baby’s gedoopt aan het einde van de service. Dit gaat zo snel dat is het niet eens doorhad, zo snel was het voorbij! Omdat het bij Joanna thuis de gewoonte is om na de kerkdienst met de hele familie rijstbolletjes te eten, nemen Augustin, Roos en ik een taxi naar het hostel. Omdat we water nodig hebben stoppen we bij de winkeltjes vlakbij het hostel. Daar vinden we echt het lekkerste van het lekkerste! Een eierkraampje. Dit is echt de meest fantastische uitvinding ever.
De middag brengen we door in het zwembad samen met Augustin. De arme jongen kan niet zwemmen. Omdat we het best wel zielig vinden en hij ons altijd zo goed helpt, geven we hem zwemles.De jongen zegt dat hij zich een vis in het water voelt.
Op een gegeven moment werd het echt superdruk in het zwembad. Vooral in het ondiepe gedeelte, zeker 90% van de Ghanezen kan niet zwemmen namelijk, maar ze willen wel graag verkoeling hebben. De drukte was ook vanwege een speciaal Valentine’s programme. Hoewel, mij was tot een uur of 6 niet echt duidelijk wat dit programma nou was. Wat opviel was het gepronk. Valentijnsdag begint hier een soort nationale feestdag te worden waarin mannen en vrouwen zich in wit-rood verkleden en zoveel mogelijk doen om op te vallen. Zo doen de vrouwen veel aan catwalklopen en de mannen lopen stoer rond met grote zonnebrilen.
Om 19.00 begon het avondprogramma met een modellenwedstrijd. Erg leuk om te zien dat de mode hier wel een beetje achterloopt en dat de mannen hier schrokken van de kleine maten van de modellen. In mijn ogen waren sommigen nog best wel ‘dik’. Wat is begrepen heb is dat het modebeeld hier ook verandert. Over een aantal jaar lopen er dus alleen nog maar modellen met anorexia en Ghana? Na de wedstrijd werd het publiek opeens gek! Wat bleek, er was een bekende Ghaneze rapper aan het optreden. Na de enerverende dag nam ik nog even een colaatje met Jacob en daarna zoek ik mijn bedje op in het No Weapon hostel te Ayeduase-Kotei.

Maandag 15 februari 6.00, mijn wekker gaat. 5 minuten later gaat mijn wekker weer, en 5 minuten daarna weer. Met veel moeite strompel in naar de badkamer. Nog voordat ik onder de douche stap werp ik een blik in de veel te kleine spiegel die ik vorige week op de markt van Tech-Junction heb gekocht. Wat een wallen! Tot overmaat van ramp is er geen stromend water. Omdat ik ook niet weet waar ik het dan vandaan moet halen trek ik een verfrissingsdoekje uit de kast om vervolgens zeer gehaast naar de trotro te lopen. Net als in Amsterdam valt het ook hier niet mee om in een spits een plaats inh et openbaar vervoer te vinden. Na ruim 20 minuten wachten lukt het eindelijk om me in een trotro te wurmen. Op mijn schoot staat een enorme weegschaal. Vandaag is namelijk de eerste dag dat ik echt aan mijn onderzoek werk. Daar aangekomen blijkt dat mijn grote haast voor niets was. De vrouwen zitten geduldig te wachten op de verpleegkundigen. Pas rond een uur of 8.30 begint het echte werk. Voor die tijd is het voornamelijk inleveren van verzekeringskaarten, voorlichting en publieke zwangerschapsgymnastiek. Met wat gedoe en gehannes lukt het me uiteindelijk om een gaatje te vinden in het strakke systeem van de public health unit. Eerst worden er al wat vrouwen gemeten door een verpleegkundige die tegenover me zit om een soort voorraadje aan te maken voor het lichamelijk onderzoek, maar op een gegeven moment mag ik alle bloeddrukken 3 maal meten met mijn automatische bloeddrukmeter zodat elke vrouw deelneemt aan mijn onderzoek. Wat is niet verwachtte, maar wat wel zo is, is dat echt bijna de helft van de Ghaneze vrouwen slecht Engels spreekt en analfabeet is. Daarom word ik aangewezen als de nieuwe bloeddrukmeter en zetten 2 nurses zich in als vertaler. Veel sneller dan verwacht en met dank aan de bereidheid van de verpleegkundigen en zwangere vrouwen lukt het me om in 5 uur tijd 80 formulieren in te vullen. Tijdens het werd hoor ik trouwens een harde knal en geschreeuw waarna er een aantal seconden later een man met het slappe lichaam van een schooljongen langs komt rennen, dit was 1 van de vele verkeersongelukken die hier in Ghana plaatsvinden. Na 13.00 is het gedaan voor mij. Beladen met 80 formulieren begeef ik mij naar mijn kantoortje in de SMS (School of Medical Sciences). Heb geen zin om ze al in te voren in mijn laptop. Met het oog op de vrije donderdag en vrijdag om dit geestdodende werk te doen loop ik nog even langs het kantoor van Roos en begeef me dan snel naar het altijd heerlijke zwembad.
Het wordt een beetje saai om te beschrijven wat ik daar doe.Het is voornamelijk ontspanning, inspanning, sociale contacten en westers eten. Vaak is het al (bijna) donker als ik de weg naar het hostel weer terug vindt. De avonden in Afrika zijn vaak saai en vooral als internet het niet doet zoek ik vroeg mijn bed op. Deze avond kon ik de energie opbrengen om mij Twi wat te verbeteren. Augustin gaf mij 1,5 uur lang les. Zo ken ik al een aantal lichaamsdelen in het Twi.

De dinsdag begint zoals de maandag. Dikke wallen en een verbrande neus van de veel te lange middagen in het zwembad zonder zonnebrandcreme. Met een lege maag, het brood is namelijk beschimmeld, snel ik me naar de trotro. Eigenlijk ben ik weer te laat. Het duurde namelijk enkele minuten voordat ik de moed had gevonden om onder de koude douche te gaan staan en mijn handen door de verminkte haren heen te halen. Het chloor maakt mijn haar zoals het haar van de gemiddelde vrouw hier: kroezig droog en tegelijk lijkt het vet. Vanavond moet ik maar een soort olie of conditioner voor mijn haar proberen te vinden in 1 van de vele winkeltjes die mijn wijk Ayeduase rijk is. Vandaag zijn er nieuwe registraties van zwangeren in de kliniek. Er is dus een hoop schrijfwerk te doen. Omdat ik de vrouwen die in het eerste trimester zitten eruit filter heb ik rond een uur of 11.30 als alle bloeddrukken gemeten zijn slecht 23 ingevulde formulieren. Best wel een domper na het resultaat van gisteren, maar goed, ik moet de komende weken nog wel wat te doen hebben! De middag bracht ik door in het zwembad en de avond besteedde ik aan het kijken naar het kijken van de wedstrijd AC Milan- Manchester United. Heel leuk om te zien dat veel Ghaneze jongemannen een voorkeur hebben voor Engelse voetbalclubs. Mijn hoeveelheid voedsel die dag was niet heel groot daarom had ik wel redelijk pijn in mijn buik toen Jacob voorstelde om wat Fried Yam met Pepe en Fish te halen bij de Tech Junction. Gewapend met voedsel kom ik aan bij het hostel waar een stel jongemannen mij ongerust opwachten. Ze waren bang dat ik verdwaald was of dat er iets anders ergs was gebeurd. Die avond praatte ik nog een tijd met Sam en wat andere huisgenoten over geloven in Ghana, relaties en andere interessante culturele dingen. Die nacht heeft de electriciteit het continu niet gedaan. Gevolg was dat de irritante muggen niet meer gepest werden door een roterende ventilator die hen ervan weerhield om naar mee toe te vliegen en leeg te zuigen. Gevolg: om 2.00 ontwaak ik door mijn eigen gekrab. Als ik dan naar de wc loop zie ik dat mijn dierentuin compleet is: een megasalamander huist in mijn douchecel, bah!

Redelijk onuitgeslapen ga ik woensdag weer naar mijn werk, hopende dat het weer net zo snel mag gaan als de maandag ervoor. Mijn ontbijt/lunch zijn chocolade koekjes die van origine uit Engeland komen. De bloeddrukmeting is helemaal van mij vandaag! Zo weet ik 60 nieuwe vrouwen te includeren voor mijn studie. Om 12.00 heb ik alweer vrij. Nadat de formulieren veilig opgeborgen zijn in mijn kantoortje loop ik zoals altijd weeeer naar het zwembad. Heb besloten om voor 25 euro lid te worden van het zwembad. Het lidmaatschap geeft mij de mogelijkheid om onbeperkt te komen zwemmen. S Middags geef ik samen met Jacob zwemles aan Abigail en Sandra. In de avond gaan we (Roos, Markus en Floor) naar Kejetija om ‘uit eten te gaan’ en een drankje te doen. Het is een grote chaos, maar nadat we van tevoren hebben besloten wat we willen eten lukt het om redelijk snel een goede eetplaats te vinden. Bij grote toeval zit daar achter een barretje waar we lekker kunnen zitten om ons eten (met de hand) op te eten. Net op tijd, want als we 5 minuten zitten maken we onze eerste T-storm mee. Keiharde regen en flikkerende bliksemschichten. Mooi om naar te kijken van onder een afdak. Wel zielig voor de straatverkopers. Nadat de bui is afgelopen en onze drankjes opzijn gaan we naar huis. Tot Tech-Junction is het niet zo moeilijk om een bus te vinden, maar als we bij Tech zijn valt het niet mee om op dat tijdstip in een trotro naar Kotei te stappen. Na een lange tijd van wachten zij we het zat en besluiten we stuk te gaan lopen.
Toch zijn we niet helemaal gerust en durven we niet door het gras te lopen na het Anaconda van 6 meter-verhaal van Markus, we gillen dan ook hard als er opeens wat kikkertjes vanuit het gras komen springen. Na vele pogingen een taxi te stoppen al zwaaiend met onze telefoon stopt er eindelijk eentje die ons voor een schappelijk prijsje veilig thuis brengt.

Donderdag, inmiddels vandaag dus, beginnen we met een heerlijk broodje ei van ons vaste kraampje. Daarna volgen uren van geestdodend invoerwerk, ik zal jullie verder niet vermoeien met hoe dat voelde, ik denk zoiets als het lezen van mijn blog; routine, eindeloosheid en mindkilling. Deze saaiheid werd eigenlijk vooral onderbroken door te telkens inlopende mensen in het kantoor. Ik zou op mn eigen kantoor gaan zitten, maar daar deden de stopcontacten het niet dus was genoodzaakt in het veel te kleine voorkantoor van dr. Edusei te werken. In de pauze namen Roos en ik weer eens een lokale lunch: Watchi ofzo. Dar is rijst met meegekookte bruine bonen en nog wat andere viezige dingen erbij. Pas rond 16.45 verlaten Roos, Joanna en ik het kantoor na een lange dag van werken. We mogen meerijden met een of andere arts naar Kotei om aldaar stoffen en modellen uit te kiezen voor een echte Afrikaanse jurk. Ben zeer benieuwd hoe die wordt. Hij schijnt namelijk dinsdag af te zijn! Nadat ik erachter ben gekomen dat mijn borstomvang precies 1 cm groter is dan die van Roos en dat onze billen even dik zijn stappen we weer op het eierkraampje af. Heerlijk om weer een broodje ei te eten! Nadat ik verzadigd ben snel ik voordat het echt donker is naar de trotro voor een paar baantjes in het zwembad. Als ik daar aankom is het al donker. De meesten waaronder Rexford en Jacob zijn al aangekleed. Desondanks laat ik me niet afschrikken om snel 10 baantjes te trekken waarna lange gesprekken met de inwoners van Kumasi wonen; inmiddels durf ik er wel een paar ‘mijn vrienden’ te noemen. Precies als ik mij omkleed begint er een tropische stortbui die bijna een uur duurt. Veel later dan gepland zorgt Jacob voor een plaats in de trotro naar Kotei, het is echt zo dat ongeveer alle wachtenden naar deze wijk moeten en dus bijna letterlijk vechten voor een plaatsje in deze 12-persoonsbusjes.Vrij uitgeput ben ik deze tekst aan het afronden. Heb er 4 dagen over gedaan om de tekst af te schrijven. Wilde wel eerder posten, maar door gebrek aan internet de laatste dagen moest ik me neerleggen bij het feit dat dat niet mogelijk was: TIA.

1 week

Beste lezers,

Ik had zin om jullie vandaag weer te spammen. Zoals ik al eerder aangaf, zal de frequentie wel afnemen als ik het drukker krijg, Omdat het gister een dag met water en zonder internet was en vandaag andersom is, denk ik dat het goed is om te vertellen hoe het gaat. Je weet maar nooit wanneer internet er weer mee ophoudt.

Inmiddels ben ik echt gesetteld. Er hangen gordijnen, ik heb een leeslamp, emmer en prullenbak. Deze laatsten heb ik op dinsdag gekocht samen met Sam, mijn huisgenoot. Ik wilde erg graag naar de markt (ik hou wel van shoppen), maar had nog geen flauw idee hoe daar te komen! Gelukkig kwam ik op weg naar buiten mijn altijd vriendelijke en behulpzame huisgenoot tegen. Het viel me op de markt op hoe ontzettend slecht ze daar aan blanken gewend zijn. Ik had in gedachten dat ik naar de markt zou gaan waar Roos ook geweest is (een markt speciaal ingericht voor toeristen) maar helaas begreep Sam niet helemaal dat ik een andere markt bedoelde. Uiteindelijk bereiken we de 'culturele kraampjes' waar echte Afrikaanse tassen en schilderijen worden verkocht. Omdat ik beiden wel nodig denk te hebben kijk ik uitgebreid naar de uitgestalde spullen. Helaas tref ik een aggressieve verkoper die 3 maanden in Nederland heeft gewoond en die weet dat wij Nederlanders bekend staan om ' kijken, kijken, niet kopen'. Om me toch dingen aan te smeren doet hij wat kortingscombinaties en loopt hij de hele markt achter me aan. Sam is wordt er nog onrustiger van dan ik en hij neemt me aan de arm mee naar een gordijnenwinkel ver van de Afrikaanse prullaria vandaan. Het is inmiddels 12.30 en de zon brandt op ons hoofd. We besluiten terug te gaan.

In mijn kamer kijk ik tevreden naar de 2 grote blauwe lappen, maar besef dan opeens dat het nog geen gordijnen zijn! Sam kijkt me lachend aan en zegt dan: er zit hier een naaister om de hoek, ik zal vragen of ze er gordijnen van maakt. 'Ik ben over 2 uur terug met de gordijnen'. Dit laatste neem ik met een korrel zout. Omdat hij er inderdaad 2 uur later niet is, loop ik naar de winkel om water in te slaan. Net als ik sta af te rekenen word ik door hem gebeld of ik kan terugkomen naar het hostel. Aldaar zie ik tot mijn grote verbazing niet alleen mijn gordijnen, maar er staat ook een mannetje voor een ventilator! Heerlijk om die 2 mannen te zien werken, Sam hangt de gordijnen op, het mannetje de Fan.Die dag heb ik verder alleen maar heerlijk onder de ventilator gezeten en samen met Roos witbrood met La vache qui rit gegeten!

Gisteren liepen dingen ook weer heerlijk op z'n Ghanees. Met de directeur had ikafgesproken om om 7.30 bij het ziekenhuis aanwezig te zijn. Dus om 6.45 stond ik al braaf te wachten op een trotro die helaas allemaal vol zaten omdat de studenten allemaal vroeg college hebben.Pas na een halfuur wachten in de al brandende zon was er een busje met een lege plaats. Deze zette me voor 20 pesua's (10 eurocent) af bij Tech Junction (een markt vlakbij het KNUST ziekenhuis). Bij het administratiekantoor waar de directeur gesetteld is, kreeg ik te horen dat deze pas rond 8.30 arriveert. Er zat niets anders op dan nog even de markt op te gaan en verder te wachten. Om 9.05 komt de heer aangekakt en dropt me dan bij de Maternal Clinic. Ik begrijp niet dat het nodig is dat hij met me meeliep, want hij heeft welgeteld 10 seconden genomen om mij aan de nurses voor te stellen. Aldaar heb ik tot 11.00 gezeten om inzicht te krijgen in het systeem.

1. eerst komen de vrouwen binnen en leveren ze hun verzekeringskaart in, 2. de vrouwen mogen wachten voor de weegschaal en worden dan gewogen. 3. de vrouwen mogen wachten voor de bloeddrukbepaling en dat wordt uitgevoerd als ze aan de beurt zijn. 4. De vrouwen mogen wachten op het lichamelijk onderzoek en krijgen dan onderzoek van de kindligging en harttonen.

Het is dus duidelijk dat er genoeg wachttijd is om hen mijn vragenlijst te laten invullen. De vrouwen die door mij gewogen worden en bloeddrukmeting krijgen, mogen direct door naar de lichamelijk onderzoekrij. En toen was ik vrij....Ik besluit naar het hostel te gaan om geld en een bikini te halen. Ik heb daarna de hele middag het fantastische zwembad onveilig gemaakt! Thuisgekomen ontmoet ik Roos. Onder begeleiding van Augustin(andere huisgenoot) gaan we eten afhalen in onze buurt ' Ayeduase'. Al lopend lachen we, struikelen we en leren we elkaar Nederlands en Twi.Als we het hostel bereiken is het alweer donker, terwijl het nog maar 18.30 is! In de kamer van Roos eten we met een lepel uit het zakje. We kunnen de nagelachtige structuren uit de Jollofrice niet helemaal thuisbrengen en dus besluiten we die niet op te eten. Genietend neemt Roos een hap van dr kippenpootje, terwijl ik nog eens door mijn sla roer. Vanavond heb ik vegetarisch eten besteld. Vooral omdat ik toch elke keer aan mijn colleges bacteriologie moet denken. Er werd telkens gehamerd op het feit dat je in het buitenland moet oppassen met kip die langere tijd warm is gehouden. Omdat ik tot gisteren nog diarreevrij was, vond ik het echt nodig om het vlees een keertje over te slaan!

Na het eten hebben we een film gekeken op de kamer van Augustin. Dit was wel een succes! We zijn gelijk uitgenodigd voor nog een filmavond.Toen ik terugkwam op mijn kamer zag ik dat ik tegenwoordig een huisdier heb: een baby-salamander.Uitgeput viel ik snel in slaap, ondanks de nog steeds vele herrie.

En ja, waarom ben ik niet niet met mijn onderzoek bezig? Het zit zo: de prenatale zorg wordt alleen gedaan op maan-, dins- en woensdagen. Op donderdag is babycontrole en vrijdag moedercontrole na de bevalling. Als ik dus lange dagen maak op de werkdagen (6.30-20.00), dan heb ik 4 dagen per week vrij!Natuurlijk zal ik wel op de vrije dagen kunnen schrijven en invoerwerk doen. Toch is het lekker om te weten dat niets mij in principe tegenhoudt om een lang weekend weg tegaan! We jammer dat Roos lange werkdagen moet maken (van maandag-vrijdag). Vandaag ga ik wat formulieren een IDnummer geven en consent-forms aan de questionnaires nieten. Ik hoop rond 12.00 klaar te zijn zodat ik dan weer naar het zwembad kan! Roos zal er ook rond een uurtje of 16.00 zijn:)

Het was trouwens niet de bedoeling om zoveel op te schrijven, maar ik maak nou eenmaal zoveel mee!

Byebye,

Akosua

Ratten, Ghanezen die herrie maken, verdwalen, enz.

Hoi allemaal,

Ik weet het, ik post erg vaak. Het zal wel minder worden binnenkort omdat ik dan ook minder ga meemaken! Je weet het he? Uitschrijven kan altijd nog. Ik zag al die iemand het zat was dus er is een volger minder. Ben net wakker geworden, het is namelijk weer erg heet! Doordat dingen niet goed geregeld zijn ben ik vandaag verplicht een dagje vrij. Gisteren heb ik vooral meegelopen met Anthony, mijn begeleider. Hij heeft me voorgesteld aan de directeur van het ziekenhuis die me helaas niet vandaag al aan de kliniek kan voorstellen omdat hij geen tijd heeft.Alle voorbereidingen heb ik verder al klaar voor mijn onderzoek dus ik kan niets ten behoeve van mijn onderzoek doen. Met een beetje geluk lukt het me om vandaag bij de grote culturele markt van Kumasi te komen om wat inkopen te doen voor mijn kamer. Het gaat behalve de hitte (overdag 44 graden, 's nachts 32 grade) wel goed met me. Als je het lezen zat bent, dan kun je nu stoppen want onderstaande zijn 2 dagen uit mijn dagboek.

Enjoy yourself in het hele koude Nederland!

Accra, 06-02-2010

Ik ontwaak door het geluid van de altijd draaiende ventilator. Omdat het 6.00 is en ik het dus te vroeg vind om op te staan draai ik me nog een om om daarna elk halfuur even te ontwaken. Om 8.30 trek ik de warmte echt niet meer. Opnieuw gooi ik wat kopjes water over me heen bij gebrek aan een douche en sla ik mijn Bradt gids open. Aangezien mijn verblijf in Accra met 1 dag verlengd is, vind ik het tijd om wat toeristische hotspots te verkennen zonder gids of taxi. Wanneer ik de hoteleigenaar vraag hoe ver het lopen is naar de zee kijkt hij me heel vreemd aan en deelt mee dat er ook een taxi of trotro naar het strand gaat. Lachend kijk ik hem aan, zwaai triomfantelijk met mijn kompassleutelhanger en zeg dan dat ik liever loop. Hij moet toegeven dat het inderdaad niet meer dan 1,5 uur lopen zal zijn en hij wenst me een goede voetreis. Met hoofddoek en zonnebril op, mijn voeten op Teva;s gebonden ga ik op pad. Niet eerder dan dat ik een goede voorraad water heb aangelegd, want zonder water overleef je het hier niet lang. Onderweg naar het zuiden pik ik wat van de culturele en architecturele attracties die Accra bezit op.Zo passeer ik de grootste Katholieke kerk van Ghana, het Nationaal museum en de grootste markt die ik ooit gezien heb. Even twijfel ik of ik deze markt af zou struinen, maar de enorme mensenmassa die nog groter is dan die in de Kalverstraat op zaterdagmiddag doet mij het angstzweet uitbreken en dus loop ik door. Op dezelfde plaats tref ik de eerste blanken die ik sinds mijn aankomst in dit Afrikaanse land gezien heb. De 3 jongelingen, 2 vrouwen en 1 man negeren me en vervolgen hun weg. Na een stuk verder lopen zie ik in de verte een blauwe horizon schitteren; de zee, eindelijk! Ik voel mijn hoofddoek plakken tegen mijn kletsnatte haar, trek hem van mijn hoofd af om mijn hoofd af te deppen. Vaag herinner ik me een gesprek met Markus. Ik klaagde toen over de kou in Nederland en sprak mijn verlangens uit naar de temperaturen in Ghana. Hij reageerde met de woorden: dan verlang je naar een beetje frisheid! Ik moet toegeven dat hij compleet gelijk had! Hoewel ik de zee kon zien en ruiken, durfde ik het niet aan om rechtdoor te lopen. De wijk die voor mij lag zag eruit als een krottenwijk. Ik sla linksaf en loop daar weer 2 blanken tegemoet die mij helaas niet de snelste route naar de zee kunnen aanwijzen. Al lopende kom ik dichter bij Independece Square, een andere toeristische hotspot. De tweede poging de zee te bereiken mislukt weer. Ik mag het hek namelijk niet passeren omdat het erachter erg crimineel zou zijn. Ik kom in gesprek met de jongeheer Shelter, een guard. Volgens hem was het beter om via Osu Castle (waar de president slaapt) te lopen. Ook geeft hij wat informatie over het plein en bemoedigt hij me met de woorden: ‘ you look like a strong woman, so you don’t need to be afraid. Als dank krijgt hij 1 Cedi en mijn telefoonnummer. Bij het kasteel wordt ik tegengehouden door 3 guards die graag willen weten of ik getrouwd ben. Lachend laat ik mijn Six-ring van €14,95 zien en verklaar dat ik al een man heb. Zonder een foto te maken, dit mag namelijk niet, loop ik door naar het strand. Opnieuw wordt er een aantal keer gesist om mijn aandacht te vragen.
Wat een heerlijk gevoel geeft het om na 1,5 uur lopen met beide voeten in de Atlantische Oceaan te staan! Mijn genotsmoment duurt niet lang, want al snel word mijn aandact gevraagd door een vriendelijk ogende Ghanees met dikke buik. Hij stelt zich voor als Joseph. Hij verklaart 12 jaar in de USA gewerkt en gewoond te hebben. Het feit dat hij makkelijk te begrijpen is qua engels en zijn dikke pens onderschrijven zijn verhaal. Ij nodigt me uit om mee terug te rijden in zijn auto aangezien mijn hotel om de hoek is van zijn huis. Zijn aanbod neem ik met enige twijfel aan en verzeker me ervan dat het hem niet om geld te doen is. Mijn water is op en dus loop ik naar een strandtentje voor een koude Fanta. Voor 5 Cedi krijg ik koude Fanta, wordt er op mijn tas gepast en trakteren de mensen zichzelf ook op drinken. Dit laatste maakt Joseph boos. Hij vindt dat een christen zoiets niet mag doen. Bij het retourneren van mijn lege Fantaflesje roep ik verbazing op bij een jongen vanwege het feit dat ik de zee heb gevonden alleen door het gebruiken van mijn kompas. Ook geeft hij me een nieuwe Ghanese naam: Esi.(zondaggeborene). Bij Joseph thuis word ik meteen voor de tv gezet en zet J zijn moeder aan het koken, hij heeft namelijk honger gekregen van het voetballen. Aldoende kom ik teweten dat de 35-jarige gastheer in scheiding is met zijn Afro-amerikaanse vrouw, een zoontje heeft en in Ghana alweer een nieuwe vriendin heeft. Toch is hij ook erg gelovig en zal hij nooit iemand afzetten. Een klein halfuur later is de stroom uitgevallen en eet ik met Joseph en een vriend deeg met Banku in een zeer peperige saus. Helaas zit er veel graat in de vis waardoor ik het gevoel krijg te stikken. Ik moet de graatjes uittuffen en helaas komt er ook wat ander eten mee. Joseph kan er om lachen.
Na het chillen brengt hij me naar het hotel. Na het douchen hijs ik me in mijn lange wapperende jurk om meer geld op te nemen voor het hotel, boodschappen en de chauffeur van morgen. Met 400 Cedi op zak voel ik me toch niet zo heel pretiig. Gelukkig is het hotel dichtbij. Na mijn diner van chocolate chip cookies, cola en kaaspringels val ik na een telefoongesprek in een diepe slaap.

Kumasi, 07-02-2010

Door een lang telefoongesprek de avond tevoren was ik vanochtend minder dan uitgerust en stond ik op met een flinke koppijn. Ondanks dat ik mijn wekker om 5.15 had gezet, versliep ik me en schrok ik om 5.55 wakker. Om 6 uur zou de chauffeur bij de deur staan. Omdat ik inmiddels een beetje doorheb dat Afrikanen niet zo moeilijk zijn met tijd, nam ik lekker de tijd om te douchen en in te pakken. Net toen ik mijn laatste shirtje in mijn grote roze weekendtas propte, ging mijn telefoon over. De chauffeur kon het niet vinden en vroeg me buiten te wachten bij de ambassade van Burkina Faso.Ruim 20 minuten later kwam er een grote Toyota terreinwagen de inrit oprijden. Vol opluchting ontdekte ik dat de auto airconditioning had. Een beetje misselijk begin ik aan de lange reis van ruim 220 km naar Kumasi. In de auto zit ook een Sociologe waarmee ik maar weinig woorden wissel aangezien ze slecht in engels is. Beiden brabbelen wat in het Twi tegen elkaar. Ik versta er geen woord van en besluit dus mijn ogen dicht te doen om te genieten van de geconditionede air en de opzwepende christelijk Ghanese muziek die op de radio te horen is. Na een korte plaspauze, als we in het Ashanti gebied zijn wordt de auto gestopt om te ontbijten. Zeer misselijk neem ik plaats aan de plastic restauranttafel in de open lucht. Enige tijd later staat de donkere dame met een grote schotel klaar. Ik was mijn rechterhand en na een kort gebed beginnen we met eten. Op het bord ligt een breiige massa(fufu) met 2 hompen vlees. Voorzichtig schraap ik een stukje vlees met mijn vingers af en stop het in mijn mond. Mijn twee reisgenoten kijken mij lachend aan en vragen of ik het lekker vind. Met tegenzin slik ik het vlees door en antwoord dat ik niet zo van vlees hou. Ik vraag na wat voor vlees het eigenlijk is. Door het gebrekkige Engels van beide kom ik niet verder dan dat het een grasscutter is. Een soort rat. Vol afschuw kijk ik nog eens goed naar het vlees dat op het bord van mijn buurman ligt, hij heeft de kaak, inclusief tanden gekregen om op te eten. Als het bord halfleeg is krijg ik het niet verder door mijn keel.Verzadigd volgen we onze reis naar Kumasi. Ik moet zeggen dat het uitzicht soms adembenemend is. Dit komt vooral door het heuvelachtige landschap dat bedekt is met tropische gewassen. De donkere mensen die ertussen lopen maken het plaatje compleet. Veel te vroeg (11.00) arriveren we bij het guesthouse waar we met open armen worden ontvangen door dr. Anthony Edusei. Er blijkt nog een Nederlandse vrouw te zijn en ook ontmoet ik Roos. We worden meteen door Tony naar onze accomodatie gebracht. Deze blijkt gewoon in Kumasi zelf te liggen, dus buiten de campus. Wel zitten er veel studenten in het hostel (eigenlijk een verkapt studentenhuis). De 2 kamers liggen vrijwel naast elkaar (er zit 1 klein kamertje tussen). ! van de 2 kamer waren ze zelfs nog mee bezig (ramen inzetten, bed intimmeren) op het moment dat wij arriveerden. Alles is dus nieuw! De kamer is ongeveer 18 m2 en bezit ook een eigen douche+wc. Omdat de kamer van Roos niet afwas, hebben we nog de rest van de middag een beetje gehangen, gekletst en we zijn de buurt gaan verkennen. We hebben gelijk maar wat boodschappen gedaan, onder andere spullen om de wc schoon mee te maken, wc-papier en lakens voor op de bedden. Wij 2 blanke vrouwen trokken veel aandacht en vele donkere kindjes konden het niet laten om onze huid aan te raken. Met tassen volgeladen met spullen probeerden we de weg naar ons huis terug te vinden. Dit bleek echt niet mee te vallen! We dachten dat het huis dichterbij was en sloegen dus elke keer te vroeg een weg in. Na bijna een uur ronddwalen in de zon besloten we toch terug te gaan naar de grote weg en daar maar verder te zien. Het stomme was ook dat we niet meer wisten hoe het hostel heette. Nu zijn we erachter wat de naam is: ‘No weapon’. Na dit avontuur werden we opgehaald door Anthony in zijn koele wagen voor een etentje bij het engineering guesthouse met Ans, een ontwikkelingshulp consultant. Het was heerlijk om na mijn rattenontbijt iets meer `Westers tot me te nemen. Frietjes met groenten en kip!
Na het eten werden we weer netjes afgezet bij onze woning alwaar ik begon aan de metamorfose van mijn kamer. Ik pakte alle tassen uit en improviseerde wat gordijnen met mijn meegebrachte sjaals. Na een douche en lang skypegesprek met het thuisfront hoopte ik in slaap te vallen. Helaaaaas. Studentenhuizen in Ghana zijn nog erger dan Nederlandse studentenhuizen! Tot 1.30 werd er volop gelachen, gepraat, gezongen en geschreeuwd. Ach, ik kon toch uitslapen tot 10.00 dus erg vond ik het niet. Tot het moment dat ik midden in de nacht wakker werd door jeuk. Wat bleek? Achter het linker bovenraam was geen muskietengaas geplaatst. Laat dat nou net het raam zijn dat ik open had staan! Na een halfuur krabben vervolgde ik mijn slaap. Om 6.00 begon de herrie helaas weer, maar nu leek het alsof al mijn huisgenoten elkaar wilden overstemmen met hun muziek. Belachelijk!

Een dag uit het leven van...

Geliefde obruni's,

Op verzoek van velen komt er een langer verhaal. Onderstaand verhaal vertelt over de eerste dag in Ghana. Het is eigenlijk een dagboek.

Accra, 5 februari 2010

Gek, aan de hoeveelheid vocht die om mijn lijf kleeft doet niets vermoeden dat ik vijf dagen geleden nog met mijn achterste in de sneeuw lag. Vreemd, hoe snel ik de plakkerigheid en het constante gevoel dat ik mezelf ruik, dat ik in India ervoer, vergeten was ondanks dat dit minder dan een halfjaar geleden is geweest. Bijzonder hoe sterk de geur van Ghana vergelijking toont met de oude Indiase geur, vooral 10 cm onder mijn oksels.
Daar lig ik dan, honderden kilometers verwijderd van mijn geboorteland, niet wetend wat nog verkoeling kan brengen behalve dan volledig naakt te gaan liggen. Dit laatste lijkt me niet verstandig aangezien de gordijnen verre van verduisterend zijn. Elke keer als het gordijn opzwiept slaat mijn hart een slag over: er zitten toch wel echt tralies voor de ramen he? Op indringers zit ik namelijk echt niet te wachten. Al schrijvend denk ik terug aan hoe makkelijk het allemaal ging in Marokko en hoe sommige dingen in Ghana toch een beetje mis gingen.

Bij aankomst in Marokko werden Faroek en ik opgehaald door zijn vader, dit was een grote verrassing waar ik niet helemaal op had gerekend. Met veel haast slokten we een kop Marokkaanse muntthee naar binnen. Onze Casablanca-gids had grote spoed aangezien de afstand tot de Hassan II moskee vrij groot is en het verkeer in deze enorme stad een chaos. De haast bleek niet onterecht. Ruime 1,5 uur, vele omwegen, bijna-ongelukken en irritaties later arriveerden we bij de imposante Hassan II moskee die door een inmens plein toch knus aandeed, aldus F. Na een korte bezichtiging keerden we terug naar Mohammed V airport aldaar we een karige doch voedzame broodmaaltijd nuttigden.
Op het vliegveld kreeg ik de schrik van mijn leven. Vlucht AT517 zou namelijk niet naar Accra gaan maar naar Lome, dacht ik. Na wat navragen bleek het een gecombineerde vlucht te zijn die een tussenlanding in Accra maakt en daarna doorvloog naar Togo.
Na de douane sloeg mijn koopverslaving toe en kon ik ondanks mijn ruimtegebrek niet laten om een kitcherig Marokkaans portomonneetje te kopen(die overigens nu dient om mijn vele oorbellen in op te slaan). In de winkel werd ook mijn ego gestreeld door een slijmerige Marokkaanse jongeheer die het ondanks mijn bleke kop, ingevallen ogen en wallen zo groot als theezakjes niet kon laten om in het Nederlands te zeggen dat ik mooi ben.
Van de vlucht naar Accra herinner ik me weinig. Behalve dat het door de schaarse vliegtuigvulling mogelijk was om mijn lichaam te verspreiden over 3 stoelen en dan in een diepe slaap te vallen. Deze laatste werd helaas meermalen verstoord door een jonge stewardess, onder andere doordat ze vroeg of ik kip of rund als maatlijd wilde, om 0.00!! Ze lijken we gek. Op Kotoka-airport maakte ik een beginnersfout.In al mijn slaperigheid stond het toe dat een donkere jongeman mijn koffers voortduwde op een wagen. Ik had kunnen weten dat hij geld wilde hebben. Helaas had ik mijn Europese euro’s nog niet omgewisseld voor cedi’s en dus moest ik hem teleurstellen. Wonder boven wonder stond er wel daadwerkelijk iemand om mij naar het hotel te brengen. Probleempje: de eigenaar van het hotel sliep, had zijn telefoon uitstaan en het gek was op slot. Een uur later lag ik dan eindelijk badend in het zweet op 1 oor, om 3 uur later zeer onuitgeslapen voor de deur te zitten wachten op Richard (jongen die me de dag ervoor ook van het vliegveld ophaalde). Hij zou namelijk een simkaart voor me kopen en me de weg naar de bank wijzen, ik had hem daardoor 15 euro gegeven. De douche waar ik me best wel op verheugde, deed het niet, dus uiteindelijk heb ik weer ouderwets genoten van een ‘emmerdouche’. Richard leidde mij zoals afgesproken naar de bank. Voor het eerst gebruikte ik mijn Mastercard...Ik was alleen zo stom om te lang te wachten met het kiezen van het geldbedrag, daarom slikte het apparaat mijn kaart in. Gelukkig waren de bankbedienden zo vriendelijk om een uitzondering voor mij te maken en dus haalde ze mijn geliefde oranje kaart uit de greep van de machine. Gewapend met 50 Cedi liep ik naar de eerste de beste kraam voor een eerste slok water sinds mijn aankomst in Ghana. Al lopende werd en een culturele verwachting bevestigd: De in 1984 geboren Richardson vroeg zich af of mijn vader in Ghana was. Eerst begreep ik hem niet maar na een hap van mijn broodje (die tegen verwachting in gevuld was met vlees) en het bijmengen van zijn zus Paula werden een paar dingen wat duidelijker. Ik moest vertellen hoeveel kroost ik heb en of ik al getrouwd was. Vol trots liet in mijn neptrouwring zien en vertelde vol trots over mijn verloving en daarop volgende trouwerij. De laaiend enthousiaste Paula vroeg meteen of ze bloemenmeisje mocht zijn. Ondertussen lopen we door de Islamitische wijk naar de community waar familie Obass woont. Met veel hartelijkheid wordt ik op de bank voor de tv gezet, ik moet namelijk rusten want volgens hen zie ik er erg moe uit. De gastvrijheid is groot, gratis internetten, Afrikaanse soaps en films kijken onder het genot van echt Yam met Pepe speciaal door Rich’s moeder gemaakt. Vele soaps en een lugubere Kaaimannenfilm later ben ik het zat en steekt er een irriterende koppijn op. Gelukkig is mijn gastheer zo vriendelijk om me naar huis te vergezellen, aldaar ik mijn portomonnee trek als dank voor zijn diensten. Ik besluit dat 10 euro genoeg is voor deze enerverende dag. Natuurlijk mag ik hem altijd bellen!
Uitgeput plof ik op bed en besef ik me dat er geen water en avondeten in huis is.Met het laatste restje energie sleep ik me naar het winkeltje 2 straten verder. Daar jaag ik een 3-jarig jongetje de stuipen op het lijf met mijn blanke verschijning. Na vele geruststellingen van moederlief met de mededeling dat ik een friend ben (inclusief kletsnatte oksels om mijn nek heengeslagen) komt hij zover dat hij me gedag durft te zwaaien als ik wegga. Opnieuw neem ik een douche en was mijn bezwete kleding uit om vervolgens op bed te gaan liggen schrijven met naast mij mijn diner: coca cola a 25 C en half gesmolten chocolate chip cookies (die van de aldi in blauwe verpakking). Na 8 kantjes val ik als een blok in slaap.

Aangekomen

Lieve volgers,

Hier even snel een reactie. Ik mail namelijk vanuit een Ghanees huis en wil niet teveel tot last zijn;)Gisteren heb ik rondgelopen in Casablanca en vannacht om 5.00 lag ik in mijn veels te warme hotelkamer te Accra. De mensen zijn echt relaxt en het is allemaal best verbazingwekkend goed geregeld.

Behalve dat mijn creditcard werd ingeslikt. Ik toch de beginnersfout maakte door een mannetje mijn koffer te laten dragen terwijl ik geen Ghanees geld nog had. Ik nog een dag langer in Accra moet blijven dus ga denk ik morgen de stad maar even in met een tro tro.

Het eten is trouwens ook erg lekker! De uitgebreidere verhalen en foto's (nu alleen nog uit Marokko) volgen na dit weekend.

Het belangrijkste is dat ik voor zover ik denk en weet, ik veilig ben!

Tot snel!

Kriebels

Beste allemaal,

Met nog 27,5 uur te gaan voordat ik dan eindelijk echt weg ben, beginnen de kriebels wel te komen.Naja kriebels....Sterke onderbuiksgevoelens, versterkte spiertonus, hartkloppingen en een constant gevoel van weemoed is misschien een wat overdrevener, maar ook meer realistische benaming voor wat ik voel. 'Wat een aansteller' denk je misschien. Nou, denk dat maar lekker!

Over ruim een dag heb ik de sneeuwvlaktes verruild voor rood zand. Stijgt de gemiddelde buitentemperatuur met 30 graden. En moet ik er weer aan denken om mijn benen te scheren! De roodborstjes en tuinkatten veranderen in kakkerlakken en muggen. Tijdens de boodschappen zal ik 300 keer moeten nadenken voordat ik de wat vreemd ogende etenswaren meeneem. En zal ik me voor het eerst een allochtoon voelen. Bovendien heerst het idee dat ik mijn neptrouwring zeer zichtbaar zal moeten dragen om te voorkomen dat ik niet elke week ten huwelijk gevraagd wordt.

Kortom, ik ben gespannen en nog steeds een Afrika-leek. Toch heb ik al een klein beetje van de Afrikaanse cultuur meegekregen: de vlucht bij Royal Air Maroc is inmiddels al 4 keer gewijzigd,mijn bed&breakfast is zonder een extreem goede reden gecanceld en het is nog steeds een beetje de vraag of ik wel ECHT om 4 uur s nachts word opgehaald en naar het hotel gebracht. We'll see.

Ik ben zo blij dat ik jullie niet echt hoef te missen! Ik ga immers heel veel dingen meemaken, terwijl jullie doorgaan met je saaie leventje. Uiteraard ga ik een paar activiteiten missen, zoals de lustrumreis van NSA, de geweldige borrels, het fantastische gala, vast wat trouwerijen enz. Maar jullie leven verandert niet met mij ergens anders. Door dit telkens tegen mezelf te zeggen, besef ik dat het niet nodig is om mijn energie te erg te steken in 'het missen van'. In september ben ik alweer terug!

De laatste weken ben ik wel verwend door jullie. Ben meerdere malen uit eten genomen, gisteren nog gezellig met Annika naar de film geweest en jullie waren gemiddeld een stuk gezelliger;)

O, qua updates: ik schijn een Nederlandse roomie te krijgen in Kumasi. Ze heet Roos en ze is vast heel aardig. Bovendien zit zij er ook alleen. Morgen ga ik eerst Casablanca in: de Hassan II moskee bekijken en naar de zee staren. Mijn spullen zijn echt helemaal ingepakt. Dussss....ik ben er klaar voor!

Jullie zullen dit weekend wel een update krijgen vanuit Ghana.

Liefs