Geliefde obruni's,

Op verzoek van velen komt er een langer verhaal. Onderstaand verhaal vertelt over de eerste dag in Ghana. Het is eigenlijk een dagboek.

Accra, 5 februari 2010

Gek, aan de hoeveelheid vocht die om mijn lijf kleeft doet niets vermoeden dat ik vijf dagen geleden nog met mijn achterste in de sneeuw lag. Vreemd, hoe snel ik de plakkerigheid en het constante gevoel dat ik mezelf ruik, dat ik in India ervoer, vergeten was ondanks dat dit minder dan een halfjaar geleden is geweest. Bijzonder hoe sterk de geur van Ghana vergelijking toont met de oude Indiase geur, vooral 10 cm onder mijn oksels.
Daar lig ik dan, honderden kilometers verwijderd van mijn geboorteland, niet wetend wat nog verkoeling kan brengen behalve dan volledig naakt te gaan liggen. Dit laatste lijkt me niet verstandig aangezien de gordijnen verre van verduisterend zijn. Elke keer als het gordijn opzwiept slaat mijn hart een slag over: er zitten toch wel echt tralies voor de ramen he? Op indringers zit ik namelijk echt niet te wachten. Al schrijvend denk ik terug aan hoe makkelijk het allemaal ging in Marokko en hoe sommige dingen in Ghana toch een beetje mis gingen.

Bij aankomst in Marokko werden Faroek en ik opgehaald door zijn vader, dit was een grote verrassing waar ik niet helemaal op had gerekend. Met veel haast slokten we een kop Marokkaanse muntthee naar binnen. Onze Casablanca-gids had grote spoed aangezien de afstand tot de Hassan II moskee vrij groot is en het verkeer in deze enorme stad een chaos. De haast bleek niet onterecht. Ruime 1,5 uur, vele omwegen, bijna-ongelukken en irritaties later arriveerden we bij de imposante Hassan II moskee die door een inmens plein toch knus aandeed, aldus F. Na een korte bezichtiging keerden we terug naar Mohammed V airport aldaar we een karige doch voedzame broodmaaltijd nuttigden.
Op het vliegveld kreeg ik de schrik van mijn leven. Vlucht AT517 zou namelijk niet naar Accra gaan maar naar Lome, dacht ik. Na wat navragen bleek het een gecombineerde vlucht te zijn die een tussenlanding in Accra maakt en daarna doorvloog naar Togo.
Na de douane sloeg mijn koopverslaving toe en kon ik ondanks mijn ruimtegebrek niet laten om een kitcherig Marokkaans portomonneetje te kopen(die overigens nu dient om mijn vele oorbellen in op te slaan). In de winkel werd ook mijn ego gestreeld door een slijmerige Marokkaanse jongeheer die het ondanks mijn bleke kop, ingevallen ogen en wallen zo groot als theezakjes niet kon laten om in het Nederlands te zeggen dat ik mooi ben.
Van de vlucht naar Accra herinner ik me weinig. Behalve dat het door de schaarse vliegtuigvulling mogelijk was om mijn lichaam te verspreiden over 3 stoelen en dan in een diepe slaap te vallen. Deze laatste werd helaas meermalen verstoord door een jonge stewardess, onder andere doordat ze vroeg of ik kip of rund als maatlijd wilde, om 0.00!! Ze lijken we gek. Op Kotoka-airport maakte ik een beginnersfout.In al mijn slaperigheid stond het toe dat een donkere jongeman mijn koffers voortduwde op een wagen. Ik had kunnen weten dat hij geld wilde hebben. Helaas had ik mijn Europese euro’s nog niet omgewisseld voor cedi’s en dus moest ik hem teleurstellen. Wonder boven wonder stond er wel daadwerkelijk iemand om mij naar het hotel te brengen. Probleempje: de eigenaar van het hotel sliep, had zijn telefoon uitstaan en het gek was op slot. Een uur later lag ik dan eindelijk badend in het zweet op 1 oor, om 3 uur later zeer onuitgeslapen voor de deur te zitten wachten op Richard (jongen die me de dag ervoor ook van het vliegveld ophaalde). Hij zou namelijk een simkaart voor me kopen en me de weg naar de bank wijzen, ik had hem daardoor 15 euro gegeven. De douche waar ik me best wel op verheugde, deed het niet, dus uiteindelijk heb ik weer ouderwets genoten van een ‘emmerdouche’. Richard leidde mij zoals afgesproken naar de bank. Voor het eerst gebruikte ik mijn Mastercard...Ik was alleen zo stom om te lang te wachten met het kiezen van het geldbedrag, daarom slikte het apparaat mijn kaart in. Gelukkig waren de bankbedienden zo vriendelijk om een uitzondering voor mij te maken en dus haalde ze mijn geliefde oranje kaart uit de greep van de machine. Gewapend met 50 Cedi liep ik naar de eerste de beste kraam voor een eerste slok water sinds mijn aankomst in Ghana. Al lopende werd en een culturele verwachting bevestigd: De in 1984 geboren Richardson vroeg zich af of mijn vader in Ghana was. Eerst begreep ik hem niet maar na een hap van mijn broodje (die tegen verwachting in gevuld was met vlees) en het bijmengen van zijn zus Paula werden een paar dingen wat duidelijker. Ik moest vertellen hoeveel kroost ik heb en of ik al getrouwd was. Vol trots liet in mijn neptrouwring zien en vertelde vol trots over mijn verloving en daarop volgende trouwerij. De laaiend enthousiaste Paula vroeg meteen of ze bloemenmeisje mocht zijn. Ondertussen lopen we door de Islamitische wijk naar de community waar familie Obass woont. Met veel hartelijkheid wordt ik op de bank voor de tv gezet, ik moet namelijk rusten want volgens hen zie ik er erg moe uit. De gastvrijheid is groot, gratis internetten, Afrikaanse soaps en films kijken onder het genot van echt Yam met Pepe speciaal door Rich’s moeder gemaakt. Vele soaps en een lugubere Kaaimannenfilm later ben ik het zat en steekt er een irriterende koppijn op. Gelukkig is mijn gastheer zo vriendelijk om me naar huis te vergezellen, aldaar ik mijn portomonnee trek als dank voor zijn diensten. Ik besluit dat 10 euro genoeg is voor deze enerverende dag. Natuurlijk mag ik hem altijd bellen!
Uitgeput plof ik op bed en besef ik me dat er geen water en avondeten in huis is.Met het laatste restje energie sleep ik me naar het winkeltje 2 straten verder. Daar jaag ik een 3-jarig jongetje de stuipen op het lijf met mijn blanke verschijning. Na vele geruststellingen van moederlief met de mededeling dat ik een friend ben (inclusief kletsnatte oksels om mijn nek heengeslagen) komt hij zover dat hij me gedag durft te zwaaien als ik wegga. Opnieuw neem ik een douche en was mijn bezwete kleding uit om vervolgens op bed te gaan liggen schrijven met naast mij mijn diner: coca cola a 25 C en half gesmolten chocolate chip cookies (die van de aldi in blauwe verpakking). Na 8 kantjes val ik als een blok in slaap.