Deborah in Afrika

Kaapstad

Vervolg:

In Kaapstad werd in naar de Backpackers gebracht, helaas gooide ik per ongeluk de deur tegen een lantaarnpaal aan waarop de chauffeur erg pissed werd: are you craze?? Whoooops! Didn't know what to do, ik denk dat mijn WA verzekering niet werkt in dit soort situaties. Uiteindelijk is de man weggereden..

Het is een leuke backpackers! Ik deel mn stapelbed met een man van 70, erg interessant! We leven namelijk een omgekeerd ritme. Als ik naar bed ga, staat uit op:P

De eerste dag heb ik een beetje geshopt en vooral de stad doorgelopen. ' savonds wat gedronken met wat backpackers.

Op dinsdag heb ik lekker uitgeslapen en ben daarna naar Camps Bay gegaan. Dit is een prachtig strand met uitzicht op de tafelberg! Daarna naar the Waterfront gegaan (dit is een groot winkelcentrum) waar ik kaartjes voor Robben eiland kocht. Eind van de middag ben ik met 2 braziliaanse, 1 duitse en 1 canadese gast de tafelberg gaan beklimmen. Grappig was dat ik de langzaamste leek te zijn, maar uiteindelijk als eerste de top bereikte! Omdat de 2 snelsten de weg kwijtraakte:) \

Vanochtend heb ik koffiegedronken met Ana (die ik ken uit Tanzania) en in de middag naar Kalk Bay gegaan, aldaar zeeleeuwen gezien en mooie stranden. Wel jammer was dat de trein op de weg terug opeens stopte met rijden. Ben toen uit de trein ges[prongen en heb met lokale minibusjes de weg terug naar Kaapstad moeten zoeken!

Moet nu gaan!x

Lesotho

Hoi!!

Weer een kort verhaaltje om jullie koude dagen te verwarmen:) Ik ben dus 2 dagen in Johannesburg geweest. Heb daar vrijwel niets gedaan, vooral gezwommen, erg verbrand en gegeten. Ook nog een Nederlands stel tegen gekomen wat erg gezellig was!

Na 2 dagen ben ik richting Lesotho gegaan. Op zich had ik mijn trip best goed gepland dacht ik, maar helaas toch niet goed genoeg! De bus naar Bloemfontein bleek namelijk niet om 7.00 te vertrekken van het bedrijf waar ik mee wilde gaan, maar ging om 11.00. Ben dus op het laatste moment geswitcht naar een bedrijf die om 8.30 vertrok. Dit ging op zich allemaal wel voorspoedig. In Bloemfontein aangekomen begonnen de taxichauffeurs te zeuren dat ik een prive-taxi moest nemen om in Lesotho te komen. Er zouden zogenaamd geen gedeelde busjes naartoe gaan. Ik vond dit complete onzin en gelukkig wint de aanhouder! Om 18.00 kwam ik dan eindelijk aan in Maseru (hoofdstad van Lesotho). Ook de grens overgang was geen probleem, het kostte niet eens iets! Wat wel jammer was, was dat een Indier me aanraadde om die avond in Maseru te slapen, omdat het nemen van een busje naar het binnenland van Lesotho in de avond gevaarlijk zou zijn!

Ik vroeg hem om een goedkoop hostel of lodge, waarop hij de taxichauffeur naar een hotel voor 450 rand (45 euro) per nacht bracht welke ver buiten te stad lag. Ik was niet happy, dus heb me naar een goedkopere B&B laten rijden welke helaas geen breakfast had en ook nog 25 euri was voor 1 nachtje! Ik wilde de volgende dag vroeg opstaan en zsm naar Malealea. Helaas is haastige spoed maar zelden goed: toen ik bij het busstation aankwam, was het compleet leeg, er stonden slechts 2 busjes waarvan 1 naar Malealea zou gaan als ie vol was. Je raadt het al: ik zat om 6.00 sharp braaf in het busje....Om 9.30 kwam de eerstvolgende passagier en uiteindelijk was het 6 uur (!) later toen de bus dan eindelijk de 1,5 uur lange tocht met prachtige uitzichten aflegde naar Malealea.

In lesotho heb ik voornamelijk veel genoten van de natuur, gehiked en in totaal 8 uur paardgereden langs de diepste afgronden en ook geraced tegen de Basotho-gids. Mijn paard won trouwens, want hij zat op een paard dat niet vooruit te branden was!

Op zondag ben ik naar Kaapstad gaan reizen. Weer de weg terug naar Bloemfontein (in 5 uur! Het ging zeer voorspoedig!) waarna ik van 12.00-23.00 heb moeten wachten op de nachtbus naar Kaapstad. In tussentijd ben ik maar een beetje gaan eten, zonnen en heb ik ook nog 2 films gekeken bij gebrek aan andere activiteiten. De betreffende bus was helaas wel vertraagd (2 uur) en erg comfi was het niet. Ik denk dat ik wel 20 mogelijke slaapposities heb uitgeprobeerd! Toch heb ik denk ik wel 7 uur geslapen bij elkaar.

Dat was mn verhaal over Lesotho...

South Africa

Hoi beste trouwe volgers van mijn blog!

Inmiddels bestaat dit blog al 2 jaar en heb ik al redelijk wat (vooral Afrikaanse) landen op mijn 'bezochte landen' lijstje toegevoegd:)

Momenteel zit ik in Boksburg, dit ligt vlakbij Johannesburg. Ik heb een vrij crappy reis achter de rug met veel vertragingen. In Egypte kwamen er nog mannetjes met gele vestjes aan boord die met metaal of magnetische detectoren het vliegtuig inkwamen om een en ander te controleren. Wat er aan de hand was? Geen idee, alleen de Egyptische reizigers werden in het Arabisch geinformeerd wat er aan de hand was..

Gelukkig ben ik veilig aangekomen. Mijn pick-up was er ook al toen ik in de Arrivals aankwam, dus ik heb nu een heerlijk vooruitzicht op 2 dagen rust met zwembad en tot nu toe heerlijk weer:)

Zometeen maar eens naar de supermarkt lopen (die volgens de backpackers-eigenaar enkele voetbalvelden groot is) om wat ingredienten voor avondeten te halen!

Het valt me op dat hier veel minder gehassled wordt. Geen mannetjes die je tas letterlijk afpakken om het op een karretje te gooien en vervolgens voor zn diensten geld vragen. Geen taxichauffeurs die blijven zeuren of je echt niet een ritje met hun taxi meewil, enz!

Nou, verder heb ik weinig te vertellen!

Liefs en tot snel!!

Update!

Hi Lieve mensen,

Vanuit Arusha een update. Momenteel zit ik met zware spierpijn en blaren op voeten en handen en gezicht avhter een pctje....

Most important message at this moment: ik heb de hoogste berg van Afrika beklommen en de top (5895 m) gehaald!!!!!!! Hoewel het een rib uit mn lijf was, was het ABSOLUUT de moeite waard, Wat een ongelooflijk mooie berg is dat!

Ik begon de klim met een wandeling door regenwoud, waarna een nacht in een ongelooflijke koude nacht in een houten hut volgde. Ik deelde de hut met een Deens gezinnetje. Wat wel jammer was, was dat er geen andere groepsleden gevonden waren door het bedrijf waarmee ik de berg opging, dus moest ik het doen met mijn gids Julius, mijn kok Eric en mijn drager Dominic. Op dag twee kwam hier gelukkig verandering in omdat ik een Britse jongen genaamd Mark tegen het lijf liep die het klimmen in zijn eentje ook ongelooflijk saai vond. Vanaf die dag waren we dus eigenlijk altijd samen.

Dag twee was iets warmer, de omgeving veranderde in een soort heide-toendra landschap met woestijntemperaturen. Op die dag kon ik ook daadwerkijk de top van de Kilimanjaro zien. Deze was wel erg ver weg, bovendien werd het klimmen moeilijker omdat de stijlheid toenam en ook de hoogte (van 2700m-3700m) waardoor de O2-concentratie erg afnam (dit was te merken aan de ademhaling). Na 6 uur lopen kwamen we aan bij de Horombo-hutten waar ik na een heerlijke maaltijd lekker lang kon slapen.

Op dag drie moest ik van 3700-4700m klimmen. Tijdens het klimmen werd duidelijk dat steeds meer mensen moeite kregen met de ijle lucht. Ook zag ik tijdens mijn lunch dat een meisje moest overgeven omdat ze hoogteziekte had. Ook ik kreeg het de laatste 2 km naar Kibo hut erg zwaar. Mark moest me letterlijk aan zijn wandelstok omhoog trekken. Eenmaal aangekomen om 3.30pm mochten we een uurtje slapen waarna een diner volgde. Na het diner kregen we nog tot 10.00pm de tijd om te slapen, waarna we moesten opstaan om de klim naar Uhuru peak (5895m) te doen. Gelukkig was mijn kortademigheid afgenomen en doordat we letterlijk met het tempo van een slak naar boven liepen, had ik geen last van kortademigheid. De klim naar Gilmans point( waar over het algemeen bijna de helft van de klimmers het opgeeft) werd zwaar op het moment dat ik het idee dat ik ik doodvroor. Het was -20 graden en de wind ging dwars door mijn jas heen....Bovendien begon de hoogte toch invloed op me te hebben....ik hallucineerde namelijk. Ik was ervan overtuigd dat mijn handen zwartblauw waren geworden en er dus elk moment af konden vallen. Gelukkig was het niet waar, maar ook ik twijfelde of ik na deze 6 uur nog 2 uur door zou lopen naar de echte top. De gids overtuigde me door te vertellen dat ik beter inm beweging kon blijven als ik het zo koud had....Uiteindelijk bereikte ik om 6.15am bij zonsopgang de top van de hoogste vulkaan ter wereld!!

Na de klim volgde de terugreis naar Kibo (in 3 uur deze keer)...ik gleed letterlijk de berg af, waarna ik weer 2 uur mocht slapen voordat de voetreis terug naar Horombo plaatsvond (weer 3 uur). Na een gelukkig vrij lange nacht in Horombo eindigde ik mijn afdaling bij de Marangu gate op 12.00 na een voetreis van 6 uur die werkelijk waar erg pijnlijk was voor mijn tenen!

Vandaag rust ik lekker uit....en morgen begint mijn 5-daagse safari in Tarangire, Manyara, Serengeti en Ngorongoro!

Liefs...

Een snel verhaaltje

Beste mensen!

Samahani voor de afwezigheid van weblogverhaaltjes. Bij deze een nieuwe: ik was geeindigd met de mede-deling dat ik een weekend naar Mtwara zou gaan. Foto's komen er niet deze keer, want internet is tergend langzaam!

Samenvattend: zon, blauwe zee, wit strand en prachtig koraal+ vissen tijdens het snorkeren, lekker eten, relaxen! Maar, dit mooie weekend werd op maandag al overschaduwd door koorts, hoofdpijn, spierpijn en slapte. Na een kuurtje alu, PCM en asa leek het beter te gaan. Helaas trad er geen herstel op:( Op het moment dat diarree en pus zijn intrede deed op zaterdag besloot JJ dat ik met een dubbele antibiotica en antiparasitaire kuur moest beginnen. Op maandag was ik dan eindelijk beter! Owja, donderdags ging het wel even beter, toen assisteerde ik bij een kleine ingreep.

De week dat ik beter was, zat ik in het huis van JJ en E, ik liep die week mee met dr Ng'itu, een Tanzaniaanse islamitische arts. Hij liet mij assisteren bij keizersnedes, de teller staat nu op 5. Verder heb ik gisteren voor het eerst een manuele placenta verwijdering gedaan die helaas niet zo goed ging omdat er sprake was van een ernstige placenta increta, waardoorJJ uiteindelijk nog een currettage moest doen.

Vandaag moest ik noodgedwongen een bevalling in mijn eentje doen, aangezien de verpleegkundigen vergeten waren dat er een vrouw lag te bevallen. Toen ik haar ontsluiting beoordeelde begon ze al met persen. Toen was er geen weg meer terug....en het was natuurlijk weeeer een jongetje!

Verder heb ik vrienden gemaakt, ik ben uitgenodigd om thuis te eten bij Sakina, mijn vriendinnetje van het laboratorium...de schat heeft zelfs mooie Maasai slippers voor me gekocht toen ze afgelopen weekend in Mtwara was....Verder heb ik een aanbidder: een kreupele oude man van een jaar of 60 die pindakoekjes verkoopt....Elke dag zegt hij dat ie van me houdt en dat hij me een baby wil geven (eh, no thanks)....Ach, aandacht heb ik hier genoeg! Ook de verpleegkundigen van de CTC hebben me ontdekt...sinds ze weten dat ik Frans kan lezen, komen ze bij elk probleem met de Franse kopieermachine bij mij aankloppen....Ach, zo heb je het gevoel dat je nuttig bent!

Anyway. Mijn stage loopt ten einde! Nog ruim een week in dit prachtige Ruangwa en dat zal ik de stoute schoenen aantrekken en een poging wagen de grootste berg van Afrika te trotseren!

Liefs...

Bevallingen, rupsen, spinnen en slapeloze nachten

Mijn laatste verhaaltje is al weer eventjes geleden. Natuurlijk maak je elke dag veel mee. Omdat mijn laatste verhaaltje een beetje erg lang was, heb ik besloten om toch maar wat kernpunten te noemen.

Ten eerste valt me op dat er de laatste dagen vreemde beesten verschijnen rondom het huis. Harige rupsen (verschimmelde hondenpoep rupsen), grote spinnen, schreeuwende kipachtigen en wilde honden. Deze laatsten schijn je erg weinig te zien, zelfs in safariparken. Ik had het geluk dat er tijdens een nachtoproep 2 wilde honden in de buurt van het ziekenhuis liepen die door JJ gespot werden. Supercool!

Verder gaat het werk in het ziekenhuis zn gangetje. Na een eerste week van wennen in het ziekenhuis, met enkele sectio’s en een eierstokverwijdering (met een tumor van 18 cm doorsnede erin), volgde de dienstweek van JJ. Hoewel het erg vermoeiend is, heb ik hem toch gevraagd of hij me bij elke oproep wakker maakt, zodat ik niets mis.

Na vele observaties van bevallingen assisteerde ik op donderdag voor het eerst bij een bevalling met dr Borgia. De zaterdag erna vond JJ het tijd dat ik het eens zelf ging doen. Het was superspannend, maar ik heb het wel gedaan! Het was een jongetje met een APGAR-score van 10 in de eerste minuut.

Zondag op maandagnacht was het erg druk in het ziekenhuis. Er was nog een bevalling en 2 keizersnedes. Bij de eerste keizersnede moest ik de baby reanimeren (hij heeft het gehaald hoor!) en de 2e ‘ving ik op’ omdat er niemand anders beschikbaar was om te doen.

Maandag overdag vond er een uterusextirpatie plaats (baarmoeder verwijdering) bij een post-menopauzale vrouw met veel bloedverlies. Er bleek een groot myoom in te zitten. Tijdens de operatie assisteerde ik (wel als 3e persoon natuurlijk) en op het moment dat de huid gehecht moest worden riep dokter Ng’itu me om aan zijn kant te komen staan om te komen hechten. IELKS! Ik had nog nooit een hechtdraad en forceps vastgehouden, dus dat was superspannend. Gelukkig hielp JJ me wel goed! Na afloop raadde hij me aan om de hechtingen nog even te oefenen op de opengesneden baarmoeder. Dat heb ik toen maar gedaan....

Aanstaande vrijdag ga ik als het goed is een weekendje naar Mtwara (dit is een stadje aan de zee) daar hopen we allemaal bij te gaan komen van de dienstweek die momenteel nog in volle gang is! Ik ben benieuwd hoe alles loopt, maar tot nu toe is het supergaaf!!!!

Liefs

Nimefika Ruangwa, nafurahi sana!

Habari rafiki!

Voor degenen die geen zin hebben om een lang verhaal te lezen: ik ben aangekomen en het gaat goed.

Voor degenen die wel zin hebben in een lang verhaal:

In mijn laatste verhaal gaf ik aan dat ik van plan was om de volgende dag (dinsdag) in Ruangwa aan te komen. Dit is de plek waar ik 6 weken stage ga lopen. Na een lekkere masaki tikka masala (Indische vis) in een ongezellig restaurant met oude Indische mannen die veel alcohol aan het drinken waren, heeft Remi (een van de medewerkers van het guesthouse) de taxichauffeur opgebeld. Na wat overleg werd besloten dat ik om 4.30 opgehaald zou worden per taxi, omdat de bus naar Ruangwa om 6.00 zou vertrekken. Na een goede nacht stond ik om 4.15 klaar voor vertrek. Helaas: de taxichauffeur amechelewa, Hij was er pas om 5.00, tot mijn grote ergenis en ontsteltenis, want ik had nog geen ticket en de kans dat er nog een plaats voor me zou zijn, werd met de minuut kleiner. Bij het busstation bleek dat er geen enkele bus naar Ruangwa zou gaan...enkel naar wat dorpjes in de buurt (2 a 3 uur rijden ervandaan). Na spoedoverleg met Jan-Jaap besloot hij dat ik het beste naar Masasi zou kunnen gaan, aangezien daar een kennis van hem woonde die me waarschijnlijk wel op zou vangen. Er werd mij een plaats beloofd in een vrij relaxte bus, maar net toen mijn bagage was ingeladen, begon er een discussie tussen de chauffeur en de man die me de plaats had toegewezen. Wat bleek? Er was helemaal geen plaats! Gelukkig bleek er nog wel een plaats te zijn in een krakkemikkige bus die richting Turungu ging (een plaats verder dan Masasi). De busreis ging redelijk goed, behalve dat ik bij elke bocht bijna van mijn stoel afviel en dat er slecht een rustpauze van 10 minuten was en 2 snelle plaspauzes tijdens de rit die 10 uur duurde. Echt voor die-hards! Er waren overigens wel prachtige landschappen te zien (Lion King-achtig) en ik zag zelfs hier en daar een verdwaalde aap. Aangekomen in Masasi belde ik het nummer van JJ’s kennis: dokter Martin. Ik had geen idee of het een Tanzaniaan was of een blanke. Het engels was erg slecht te verstaan, maar ik kon uit het gesprek opmaken dat hij er binnen 16 minuten zou zijn. Hij hield zich aan zn woord want 20 minuten later zag ik een lachende Duitse arts met zn mountainbike achter me staan. De kinderarts was vorige jaar getrouwd met een Tanzaniaanse vrouw; Grace. Overleg was niet echt nodig, want ik werd met open armen ontvangen door haar inclusief een heerlijke maaltijd. Ze klonk zelfs teleurgesteld toen ik zei dat ik slechts 1 nacht zou blijven. JJ bleek ook in het huis te gaan slapen, dus die avond maakte ik ook kennis met hem.

De volgende dag moest JJ weer gaan lesgeven in de buurt van Masasi en hij stelde voor dat ik een dagje met daktari Martin zou meelopen. Zo stond ik dus woensdag in de NICU van het ziekenhuis in Masasi. Er waren 2 prematuren van ongeveer 1 kilo, die erg snel onderkoeld raakten. De elektriciteit deed het niet, dus de warmtelampen ook niet. Aan dokter Martin en mij was de taak om de moeders de noodzaak van de kangaroe methode uit te leggen. Een moeder had haar te vroeg geboren baby zelfs open en bloot op een bed achter gelaten voor onbekende reden. De kinderen werden gewogen en een beleid werd voor ze vastgesteld. Terwijl we daarmee bezig waren, werd er een 4 weken oude baby van 1,5 kilo binnengebracht. Ze was zwaar ondervoed en onderkoeld. Martin legde een sonde aan en probeerde een infuus te prikken, maar door ernstige uitdroging was dit bijna onmogelijk. Ondertussen probeerde ik de baby met mijn handen een beetje op te warmen. Helaas kwam er nog een spoedgeval tussendoor (zware astma aanval), maar terwijl Martin daarmee bezig was, kreeg ik de schrik van mijn leven. Ik voelde dat de baby niet meer ademde en het hartje was ermee opgehouden. Martin startte meteen met reanimeren, dit leek aanvankelijk onsuccesvol, maar plotseling begon het hartje toch weer redelijk krachtig te kloppen. Na een adrenaline injectie leek het meisje weer vrij stabiel. Achteraf hoorde ik dat de baby om 15.30 weer een hartstilstand had en ze dit niet heeft overleefd.

Om 16.30 kwam JJ aan en gingen we linea recta richting Ruangwa, aangezien het al snel donker zou worden. We werden hartelijk onvangen door Esther, Dawie en Julie.Donderdag moest ik verplicht uitrusten. Dus ben ik meegegaan om Dawie naar school te brengen per mountainbike. Helaas reed Esther op de terugweg door poep, waardoor de fiets erg stonk. In de middag hebben wij en Dawie een wandeling gemaakt naar de rivier (niet groter dan een beekje). Bij terugkomst startte een gesprek met de werknemers Siri en Saidi. Ze vonden dat het in de buurt van de fietsen, vlakbij het huis zo erg stonk naar poep. Esther legde hen uit dat ze die ochtend door koeienpoep gefietst was. Hierop reageerden de twee met: maar dit is mensenpoep! Vol afschuw moesten wij beiden terugdenken aan hoe wij met stenen het poep tussen de bandenrichels vandaan hadden gekrabd.

Vrijdag ben ik met JJ meegeweest met een outreach. We gingen naar een hartcentrum in een dorpje in de buurt om de verpleegkundigen bij te scholen. We begonnen met een oefenen van reanimatie van de pasgeborene, want de zuigelingensterfte in Zuid-Tanzania is erg hoog. Wat schokkend was om te merken, was dat een verpleegkundige niet wist dat babies in de baarmoeder hun zuurstof via de navelstreng krijgen. Ze dacht dat er een luchtvoorraad in de buik aanwezig was. JJ stuurde me hierna naar de medical attendant om mee te kijken in de polikliniek. Grappig was dat ze de diagnoses erg at random stelde. Het ene kind met koorts en hoesten kreeg de diagnose Malaria, de ander kreeg luchtweginfectie waarvoor antibiotica. Zelfs kinderen jonger dan 1 jaar kregen capsules amoxicilline voorgeschreven. Na een lunch met bonen, rijst en kip was het volgende dorpje aan de beurt. Hier liep de helft van de kinderen in het dorp uit om de 2 wazungu te zien en te luisteren naar wat de dokter te vertellen had. In dit centrum was ook wel iets mis. Er was namelijk wel een analoge bloeddrukmeter, maar geen stethoscoop; vreemd. Na een lange dag, waarin ik geprobeerd heb zoveel mogelijk van de gesprekken die volledig in het Swahili gingen te volgen (waardoor ik enorme hoofdpijn had), hebben we met zn drieen nog lekker een film gekeken onder het genot van een lekkere brownie. Zaterdag was natuurlijk weer een verplichte relaxdag. We begonnen de dag met een wandeling naar de top van de dichtstbijzijnde berg. Op de top van de berg werd Dawie geprikt door een steekvlieg en Julie had in haar broek geplast. Dawie schatte vervolgens de stijlheid van de berg iets verkeerd in, waardoor hij met grote vaart van de berg af denderde, gelukkig werd hij zonder veel schade gestopt door een kuil in de weg. De kinderen werden getroost door een pizza die Esther en ik samen gemaakt hebben. Nou...dat was me weer een heel verhaal! Ik hoop dat k iets minder ga meemaken, anders overbelast ik jullie oogjes.

Kwaheri, baadaye enz enz...

Karibu

Karibu rafiki wangu!

Ik heet jullie welkom op mijn reis naar Tanzania! Zoals jullie zien heb ik de 2 vluchten overleefd. Moet wel zeggen dat ik zo mijn twijfels kreeg bij de landing op het vliegveld van Nairobi...anyway, ik besta nog, dus we zullen niet klagen!

De tijd gaat trouwens enorm snel! Behalve als je moet wachten op een sneu vodje dat Residence Permit heet! Daar heb ik mij vandaag voornamelijk mee bezig gehouden. Mijn hele reis liep eigenlijk op rolletjes, totdat ik miss Febronia ontmoette. Zij is de coordinator van buitenlandse studenten in het MUHAS. Ze vertelde me dat ze alleen maar mijn papieren aan de immigratiedienst hadden gegeven, dus dat ik niet hoefde te denken dat ik vandaag al mijn verblijfsvergunning zou hebben! Ik baalde natuurlijk als een stekker, dus eenmaal bij de Headquarters of Immigration aangekomen, gooide ik daadwerkelijk alle charmes in de strijd om gedaan te krijgen wat ik gedaan wilde hebben. Helaas viel ik niet zo in de smaak, vooral niet omdat ik aanvankelijk 20 USD te weinig had betaald voor mijn malipo. Ach, zodra het resterende bedrag binnen was, viel er weer met ze te praten.

Na een lang verhaal over moeilijkheden met overboekingen van geld en mensen die me verwachten in het zuiden des lands stuurde de official me naar de achter ingang: hij zou me proberen te helpen, maar dan moest ik hem ook wel een beetje 'helpen'. Nadat ik hem 20 USD had gegeven ging hij hard aan de slag. Ik had gelukkig uren de tijd om mijn zonden te overdenken...Erg eigenlijk, dat ik corruptie op deze manier in stand houdt...maarja, om nou nog langer hier in Dar te blijven....daar had ik ook geen zin in!

Dus...IK HEB HEM!

Wat heb ik verder nog meegemaakt? Eigenlijk nog best wel veel. Ik ben natuurlijk ook nog in Turkije geweest. De vlucht ernaartoe was niet echt interessant....er zaten veel Turken in het vliegtuig die niet echt in waren voor een praatje. Pas 30 min voor landing kon ik mijn angst overwinnen...ik begon een gesprek met mn Turkse buurman die aan het studeren was voor een Engels examen. Deze jongeman kwam me op het vliegtuig weer erg van pas, aangezien de turken echt enorm beroerd engels spreken. Fijn...zo'n tolk.

Zwaar oververmoeid werd ik door een dikke niet-engels sprekende taxichauffeur naar mijn 'hostel' gebracht. Nou, ik moet zeggen, ik vond het echt een geweldig hotel! Ze hadden zelfs een fitnesscentrum in de kelder! De volgende dag was ik om 7 uur lokale tijd alweer op om te kunnen deelnemen aan de gratis Touristanbul. Dit is een tour die gratis is voor transitpassengers. Het eten en drinken en vervoer was inclusief en zelfs de toegangskaartjes cvoor vele sights die we gingen bezichtigen! Je moet wel bedenken....in 4 uur tijd hebben wij moeten zien wat anderen in 4 dagen doen...Het tempo was dus wel a-relaxed hoog, en daarnaast werd gezegd dat als we de groep kwijtraakten, we zelf voor vervoer terug naar het vliegveld moesten zorgen....Geen optie dus.

Het was al met al wel een leuke tour met veel internationale reizigers. Heb uiteindelijk veel tijd doorgebracht met een meisje uit Israel en een VN helicopter piloot uit Bangladesh die nu in Congo werkt.

Nou, dit was het verhaal wel weer tot nu doe! Morgenochtend vroeg om 5 uur ga ik proberen een bus te vinden die richting het zuiden gaat!

Kwaheri!