Mekyea wo (Ik groet jou!)

Toch maar weer een berichtje van mij! Ik bevind me als ik dit schrijf op mijn bedje onder de heerlijke ventilator. Ik ben zo blij dat het wat is afgekoeld (of dat mijn lichaam aan de tropische temperaturen gewend is geraakt)!
Deze dag voelde ik me weer een nuttig schepsel. Na de afgelopen luiwammesdagen was het hoog tijd dat ik eindelijk begon aan mijn onderzoek maandag.

Vrijdag was een dag vol luiheid. Ik had beloofd naar het ziekenhuis te komen om uit te leggen hoe de automatische bloeddrukmeters werken, maar helaas was mijn vegetariische jollofrice van weinig nut. Ondanks al die maatregelen om diarree te voorkomen, was ik toch echt aan de beurt voor een race. Helaas met de nodige buikkrampen, zodat ik vrijdagochtend redelijk spastisch in mijn bed lig te kreperen zeker niet overwegend om naar het ziekenhuis te gaan. Na een slaapje van 3 uur en een zakje ORS voel ik mij verbazingwekkend goed. Daarom ga ik maar naar de bank om weer een voorraadje geld aan te leggen, ook met het oog op het bezoek aan het culturele centrum de dag erna. Gewapend met een kleine 200 euro reis ik terug naar het hostel om het geld veilig op te bergen. In het hostel trek ik meteen weer mijn bikini aan om me zo snel mogelijkk naar het zwembad te begeven waar ik weer enorm geniet van het water. Zo breng ik mijn hele vrijdagmiddag door. Onder het mom van; ik moet de taal en cultuur leren kennen kan ik mijn overdreven zwemgedrag verdedigen. Omdat Roos tot 16.00 moet werken, komt zij pas een half uur later aan in het zwembad.
Tijdens het zwemmen en dobberen heb ik uitermate leuke en goede gesprekken met Jacob, een 24-jarige Geografie-student. S Avonds hebben Roos en ik gezellig een filmavondje gedaan met komkommer en een verrotte paprika.

De zaterdag was niet veel beter qua nuttigheid. Omdat we niet al te vroeg uit wilden, maar anderszijds geen zin hadden in de brandende zon, besloten Roos en ik om 9.00 naar het Cuturele Centrum te gaan, gewapend met een hoop geld. We weten niet precies de weg, maar besluiten naar Tech Junction te gaan en vanaf daar een trotro richting Town te nemen. Helaas gaan de trotro’s naar town niet naar Kejetija Market, de markt die vlakbij het shopping centrum zou zijn. Na onze vorige verdwaal avonturen had ik vooraf al wat onderzoek gedaan naar de buurt. Met de kaart in mijn hoofd informeerde ik bij een Ghaneze vrouw met superschattige baby naar de locatie van Kejetija. Ze wist ons precies te vertellen waar die was dus vroeg ze ons achter haar aan te lopen. Ik voelde me bijna haar stalker, want ze liep zo ontzettend hard! Al struikelend over Ghanees koopwaar en donkere voeten kwamen we oververhit aan bij de grootste markt van West Afrika. Daar aangekomen wisten we het niet meer en liepen we vrij onwennig een bepaalde richting op hopende dat het goede was. Gelukkig ontmoetten we 2 zeer vriendelijke agenten die ons begeleiden naar het Nationale Cultuur Centrum van de Ashanti-regio. Aldaar konden we onze koopwoede wel redelijk kwijt. Roos was helemaal happy met haar tas van Kente. We kochten nog wat sierraden, een waaier en beiden hebben we een mooi doek uitgekozen om op te hangen in onze kamers. Helaas blijft deze niet echt heel erg hangen! Zwaar bezweet en uitgeput, vol beladen met tassen besluiten we een taxi te nemen naar ons hostel. Deze man wil ons afzetten voor 10 Cedi (5 euro). Mijn respons op zijn voorstel is: toen ik hier laatst was met een zwarte vriend kon het voor 5 Cedi. Na wat gekibbel kregen we het uiteindelijk voor elkaar voor 6 Cedi. Lekker comfortabel zo’n taxi. De middag brachten we door met pizza’s aan de rand van en in het zwembad. Echt paradijselijk; een warme zon, water, koud drinken en goed gevormde mannelijke lichamen om ons heen.
Die dag kreeg ik ook een telefoontje van Markus/Floor. Zij waren inmiddels gearriveerd in Kumasi en vroegen zich af of we samen wat leuks konden doen. We zijn uiteindelijk beland bij een pre-valentijnsprogramma van de Medische en Chemische faculteit. Het onderwerp was, hoe verrassend met het oog op Valentijn: HIV/SOA’s. Het was een beetje een droge avond met al die theorieen en Ghanezen die seksketens nabootsen met bekertjes chemische middelen om aan te tonen hoe snel AIDS zich kan verspreiden. Bij gesprek aan zinnige en leuke activiteiten in de omgeving zoals een leuk barretje besluiten we al om 21.00 om van elkaar te scheiden naar onze eigen bedden en kamers.

Zondag’s gaat de wekker veel te vroeg af. Dr. Edusei en Joanna hebben ons namelijk uitgenodigd om naar hun kerk te komen; een Rooms-Katholieke kerk. Een beetje gespannen gaan we naar de kerk, We kennen beiden niet de gewoonten en gebruiken. Als we samen met Joanna aankomen is de dienst al begonnen. Het valt op dat het aantal mensen te groot is om binnen de muren van het gebouw te passen. De dienst duurt echt 2 uur! Van de liederen die (ondersteund door het RK-studentenkoor) worden gezongen ken ik er maar liefst 1! (Halleluja etc etc). Er worden 3 uitgedoste baby’s gedoopt aan het einde van de service. Dit gaat zo snel dat is het niet eens doorhad, zo snel was het voorbij! Omdat het bij Joanna thuis de gewoonte is om na de kerkdienst met de hele familie rijstbolletjes te eten, nemen Augustin, Roos en ik een taxi naar het hostel. Omdat we water nodig hebben stoppen we bij de winkeltjes vlakbij het hostel. Daar vinden we echt het lekkerste van het lekkerste! Een eierkraampje. Dit is echt de meest fantastische uitvinding ever.
De middag brengen we door in het zwembad samen met Augustin. De arme jongen kan niet zwemmen. Omdat we het best wel zielig vinden en hij ons altijd zo goed helpt, geven we hem zwemles.De jongen zegt dat hij zich een vis in het water voelt.
Op een gegeven moment werd het echt superdruk in het zwembad. Vooral in het ondiepe gedeelte, zeker 90% van de Ghanezen kan niet zwemmen namelijk, maar ze willen wel graag verkoeling hebben. De drukte was ook vanwege een speciaal Valentine’s programme. Hoewel, mij was tot een uur of 6 niet echt duidelijk wat dit programma nou was. Wat opviel was het gepronk. Valentijnsdag begint hier een soort nationale feestdag te worden waarin mannen en vrouwen zich in wit-rood verkleden en zoveel mogelijk doen om op te vallen. Zo doen de vrouwen veel aan catwalklopen en de mannen lopen stoer rond met grote zonnebrilen.
Om 19.00 begon het avondprogramma met een modellenwedstrijd. Erg leuk om te zien dat de mode hier wel een beetje achterloopt en dat de mannen hier schrokken van de kleine maten van de modellen. In mijn ogen waren sommigen nog best wel ‘dik’. Wat is begrepen heb is dat het modebeeld hier ook verandert. Over een aantal jaar lopen er dus alleen nog maar modellen met anorexia en Ghana? Na de wedstrijd werd het publiek opeens gek! Wat bleek, er was een bekende Ghaneze rapper aan het optreden. Na de enerverende dag nam ik nog even een colaatje met Jacob en daarna zoek ik mijn bedje op in het No Weapon hostel te Ayeduase-Kotei.

Maandag 15 februari 6.00, mijn wekker gaat. 5 minuten later gaat mijn wekker weer, en 5 minuten daarna weer. Met veel moeite strompel in naar de badkamer. Nog voordat ik onder de douche stap werp ik een blik in de veel te kleine spiegel die ik vorige week op de markt van Tech-Junction heb gekocht. Wat een wallen! Tot overmaat van ramp is er geen stromend water. Omdat ik ook niet weet waar ik het dan vandaan moet halen trek ik een verfrissingsdoekje uit de kast om vervolgens zeer gehaast naar de trotro te lopen. Net als in Amsterdam valt het ook hier niet mee om in een spits een plaats inh et openbaar vervoer te vinden. Na ruim 20 minuten wachten lukt het eindelijk om me in een trotro te wurmen. Op mijn schoot staat een enorme weegschaal. Vandaag is namelijk de eerste dag dat ik echt aan mijn onderzoek werk. Daar aangekomen blijkt dat mijn grote haast voor niets was. De vrouwen zitten geduldig te wachten op de verpleegkundigen. Pas rond een uur of 8.30 begint het echte werk. Voor die tijd is het voornamelijk inleveren van verzekeringskaarten, voorlichting en publieke zwangerschapsgymnastiek. Met wat gedoe en gehannes lukt het me uiteindelijk om een gaatje te vinden in het strakke systeem van de public health unit. Eerst worden er al wat vrouwen gemeten door een verpleegkundige die tegenover me zit om een soort voorraadje aan te maken voor het lichamelijk onderzoek, maar op een gegeven moment mag ik alle bloeddrukken 3 maal meten met mijn automatische bloeddrukmeter zodat elke vrouw deelneemt aan mijn onderzoek. Wat is niet verwachtte, maar wat wel zo is, is dat echt bijna de helft van de Ghaneze vrouwen slecht Engels spreekt en analfabeet is. Daarom word ik aangewezen als de nieuwe bloeddrukmeter en zetten 2 nurses zich in als vertaler. Veel sneller dan verwacht en met dank aan de bereidheid van de verpleegkundigen en zwangere vrouwen lukt het me om in 5 uur tijd 80 formulieren in te vullen. Tijdens het werd hoor ik trouwens een harde knal en geschreeuw waarna er een aantal seconden later een man met het slappe lichaam van een schooljongen langs komt rennen, dit was 1 van de vele verkeersongelukken die hier in Ghana plaatsvinden. Na 13.00 is het gedaan voor mij. Beladen met 80 formulieren begeef ik mij naar mijn kantoortje in de SMS (School of Medical Sciences). Heb geen zin om ze al in te voren in mijn laptop. Met het oog op de vrije donderdag en vrijdag om dit geestdodende werk te doen loop ik nog even langs het kantoor van Roos en begeef me dan snel naar het altijd heerlijke zwembad.
Het wordt een beetje saai om te beschrijven wat ik daar doe.Het is voornamelijk ontspanning, inspanning, sociale contacten en westers eten. Vaak is het al (bijna) donker als ik de weg naar het hostel weer terug vindt. De avonden in Afrika zijn vaak saai en vooral als internet het niet doet zoek ik vroeg mijn bed op. Deze avond kon ik de energie opbrengen om mij Twi wat te verbeteren. Augustin gaf mij 1,5 uur lang les. Zo ken ik al een aantal lichaamsdelen in het Twi.

De dinsdag begint zoals de maandag. Dikke wallen en een verbrande neus van de veel te lange middagen in het zwembad zonder zonnebrandcreme. Met een lege maag, het brood is namelijk beschimmeld, snel ik me naar de trotro. Eigenlijk ben ik weer te laat. Het duurde namelijk enkele minuten voordat ik de moed had gevonden om onder de koude douche te gaan staan en mijn handen door de verminkte haren heen te halen. Het chloor maakt mijn haar zoals het haar van de gemiddelde vrouw hier: kroezig droog en tegelijk lijkt het vet. Vanavond moet ik maar een soort olie of conditioner voor mijn haar proberen te vinden in 1 van de vele winkeltjes die mijn wijk Ayeduase rijk is. Vandaag zijn er nieuwe registraties van zwangeren in de kliniek. Er is dus een hoop schrijfwerk te doen. Omdat ik de vrouwen die in het eerste trimester zitten eruit filter heb ik rond een uur of 11.30 als alle bloeddrukken gemeten zijn slecht 23 ingevulde formulieren. Best wel een domper na het resultaat van gisteren, maar goed, ik moet de komende weken nog wel wat te doen hebben! De middag bracht ik door in het zwembad en de avond besteedde ik aan het kijken naar het kijken van de wedstrijd AC Milan- Manchester United. Heel leuk om te zien dat veel Ghaneze jongemannen een voorkeur hebben voor Engelse voetbalclubs. Mijn hoeveelheid voedsel die dag was niet heel groot daarom had ik wel redelijk pijn in mijn buik toen Jacob voorstelde om wat Fried Yam met Pepe en Fish te halen bij de Tech Junction. Gewapend met voedsel kom ik aan bij het hostel waar een stel jongemannen mij ongerust opwachten. Ze waren bang dat ik verdwaald was of dat er iets anders ergs was gebeurd. Die avond praatte ik nog een tijd met Sam en wat andere huisgenoten over geloven in Ghana, relaties en andere interessante culturele dingen. Die nacht heeft de electriciteit het continu niet gedaan. Gevolg was dat de irritante muggen niet meer gepest werden door een roterende ventilator die hen ervan weerhield om naar mee toe te vliegen en leeg te zuigen. Gevolg: om 2.00 ontwaak ik door mijn eigen gekrab. Als ik dan naar de wc loop zie ik dat mijn dierentuin compleet is: een megasalamander huist in mijn douchecel, bah!

Redelijk onuitgeslapen ga ik woensdag weer naar mijn werk, hopende dat het weer net zo snel mag gaan als de maandag ervoor. Mijn ontbijt/lunch zijn chocolade koekjes die van origine uit Engeland komen. De bloeddrukmeting is helemaal van mij vandaag! Zo weet ik 60 nieuwe vrouwen te includeren voor mijn studie. Om 12.00 heb ik alweer vrij. Nadat de formulieren veilig opgeborgen zijn in mijn kantoortje loop ik zoals altijd weeeer naar het zwembad. Heb besloten om voor 25 euro lid te worden van het zwembad. Het lidmaatschap geeft mij de mogelijkheid om onbeperkt te komen zwemmen. S Middags geef ik samen met Jacob zwemles aan Abigail en Sandra. In de avond gaan we (Roos, Markus en Floor) naar Kejetija om ‘uit eten te gaan’ en een drankje te doen. Het is een grote chaos, maar nadat we van tevoren hebben besloten wat we willen eten lukt het om redelijk snel een goede eetplaats te vinden. Bij grote toeval zit daar achter een barretje waar we lekker kunnen zitten om ons eten (met de hand) op te eten. Net op tijd, want als we 5 minuten zitten maken we onze eerste T-storm mee. Keiharde regen en flikkerende bliksemschichten. Mooi om naar te kijken van onder een afdak. Wel zielig voor de straatverkopers. Nadat de bui is afgelopen en onze drankjes opzijn gaan we naar huis. Tot Tech-Junction is het niet zo moeilijk om een bus te vinden, maar als we bij Tech zijn valt het niet mee om op dat tijdstip in een trotro naar Kotei te stappen. Na een lange tijd van wachten zij we het zat en besluiten we stuk te gaan lopen.
Toch zijn we niet helemaal gerust en durven we niet door het gras te lopen na het Anaconda van 6 meter-verhaal van Markus, we gillen dan ook hard als er opeens wat kikkertjes vanuit het gras komen springen. Na vele pogingen een taxi te stoppen al zwaaiend met onze telefoon stopt er eindelijk eentje die ons voor een schappelijk prijsje veilig thuis brengt.

Donderdag, inmiddels vandaag dus, beginnen we met een heerlijk broodje ei van ons vaste kraampje. Daarna volgen uren van geestdodend invoerwerk, ik zal jullie verder niet vermoeien met hoe dat voelde, ik denk zoiets als het lezen van mijn blog; routine, eindeloosheid en mindkilling. Deze saaiheid werd eigenlijk vooral onderbroken door te telkens inlopende mensen in het kantoor. Ik zou op mn eigen kantoor gaan zitten, maar daar deden de stopcontacten het niet dus was genoodzaakt in het veel te kleine voorkantoor van dr. Edusei te werken. In de pauze namen Roos en ik weer eens een lokale lunch: Watchi ofzo. Dar is rijst met meegekookte bruine bonen en nog wat andere viezige dingen erbij. Pas rond 16.45 verlaten Roos, Joanna en ik het kantoor na een lange dag van werken. We mogen meerijden met een of andere arts naar Kotei om aldaar stoffen en modellen uit te kiezen voor een echte Afrikaanse jurk. Ben zeer benieuwd hoe die wordt. Hij schijnt namelijk dinsdag af te zijn! Nadat ik erachter ben gekomen dat mijn borstomvang precies 1 cm groter is dan die van Roos en dat onze billen even dik zijn stappen we weer op het eierkraampje af. Heerlijk om weer een broodje ei te eten! Nadat ik verzadigd ben snel ik voordat het echt donker is naar de trotro voor een paar baantjes in het zwembad. Als ik daar aankom is het al donker. De meesten waaronder Rexford en Jacob zijn al aangekleed. Desondanks laat ik me niet afschrikken om snel 10 baantjes te trekken waarna lange gesprekken met de inwoners van Kumasi wonen; inmiddels durf ik er wel een paar ‘mijn vrienden’ te noemen. Precies als ik mij omkleed begint er een tropische stortbui die bijna een uur duurt. Veel later dan gepland zorgt Jacob voor een plaats in de trotro naar Kotei, het is echt zo dat ongeveer alle wachtenden naar deze wijk moeten en dus bijna letterlijk vechten voor een plaatsje in deze 12-persoonsbusjes.Vrij uitgeput ben ik deze tekst aan het afronden. Heb er 4 dagen over gedaan om de tekst af te schrijven. Wilde wel eerder posten, maar door gebrek aan internet de laatste dagen moest ik me neerleggen bij het feit dat dat niet mogelijk was: TIA.