Afgelopen weekend heb ik het echte Afrika mogen ervaren in Tepa. Roos was uitgenodigd door Job (een student die de master Disability and Development doet in KNUST) om naar zijn familie in Tepa te komen om de afrikaanse sferen te proeven. Omdat ik niet zo’n zin had om in dat weekend zonder Roos te zitten, besloot ik mee te gaan.

Daar werden we hartelijk ontvangen door Charity en de 3 kids. Zijn vrouw had Jollof rijst gemaakt met de lekkerste kippenpootjes die ik in tijden gegeten heb. In de avond hebben we wat visities gedaan bij ‘belangrijke vrienden’. We overnachtten niet in hun huis, maar Job had een hostel geregeld. Een guesthouse met een eigen douche (waarbij we elke keer moesten vragen of ze de leiding konden aansluiten). Het matras lag volgens Roos vol met bedluiseitjes en de laatste nacht kwamen we zelfs een ontbindende hagedissenembryo tegen. Als klapper op de vuurpijl mochten we over het hek heenklimmen toen we het guesthouse maandagochtend om 5.00 wilden verlaten.

De zaterdag stond in het teken van Cacao-plantage, Ghanees dorp en lokaal eten. De rauwe cacaobonen zijn echt niet te vreten en Roos kreeg het voor elkaar om bijna op een Miljoenpoot in reusformaat te trappen. Wat we die dag zagen, was echt het typische Afrika wat ik mij in Nederland had voorgesteld. Lermen hutjes, kinderen met schaarse kleding en mensen die allemaal op de foto willen.

Aangekomen bij het huis van job kregen we te horen dat er een periode van 3 uur rust stond ingepland. Dankbaar hebben we van de gelegenheid gebruik gemaakt om te douchen en relaxen op het vieze bed.Om 17.30 staat er een bord fufuo op ons te wachten met heerlijk geitenvlees. Roos, die niet zo dol is op fufu (ik trouwens ook niet) ervaarde de fufu als een bol oneindigend plakkerig deeg. Terwijl haar maag begon op te spelen kwamen we er achter dat er een tumorachtige gezwellen op de stukken geit zaten.

O, de ontbijtjes gaan we trouwens echt missen. Charity is echt een goede cateraar als het om ontbijtjes gaat. Sowieso zorgde ze ervoor dat we geen honger leden, want om 12.00 smiddags hadden we ook al een groot bord Redred op (Plantain, bonen, gari en palmolie). Na dit weekend ben ik ook echt 3 kg aangekomen.

Tijdens een ritje naar de pastoor kwamen we er trouwens achter dat sommige taxi’s niet te vertrouwen zijn: het was een vreemde ervaring om je te voelen alsof je in de schommelboot van de Efteling zit. De zondag was een dag van kerk, meatpie, enorm lange stukken uittypen voor Job, fried rice en een afscheidsbezoekje aan 1 van de voorgangers van de Pentecaost church in Tepa. Ook bezochtten we de district chief. Aldaar ontmoette ik een man in islamitische kleding met een Star-bier in zijn hand. Hij zag me kijken en zei:’ Nee ik ben geen moslim, ik draag alleen maar deze kleding’. Haha, te bang om mij te laten denken dat hij aan het zondigen was.

Ik heb geleerd dat katten in Afrika zo’n honger hebben dat ze zelfs sprinkhanen en krekels eten. Onze Nederlandse taal gaat er niet op vooruit: zo noemde Roos de wenkbrauw een elleboog en ik kwam niet verder dan oogbrauw.

Naja, dat was wel een beetje mijn ervaring van afgelopen weekend. De week ervoor heb ik niets aan mijn onderzoek gedaan omdat ik ziek was. Ik voelde me al een week slap, raar en duizelig en vorige week dinsdag werd ik overtuigd door de verpleegkundigen. Zo kon het niet langer: ik moest naar de dokter.

Leuke ervaring om te zien dat ze blanken voorlaten. Ik hoefde niet te wachten op de dokter. Na mijn verhaal was zijn conclusie dat het of een voorhoofdholteontsteking of malaria was, hm had ik ook wel kunnen bedenken. Na dit bezoekje mocht ik naar de cassier om geld te betalen. Daarna volgde een lange tijd van wachten op veel te harde banken. Het bloedprikken ging waarachtig goed! Beter dan in Nederland. De jongen was wel verbaasd dat de naald zo gemakkelijk door mijn huid heenging. Na 2 uur wachten was er resultaat. De witte bloedcellen waren verhoogd met tekenen van bacterieele infectie en er waren geen malariaparasieten te zien. Omdat de dokter het niet vertrouwde en er nog steeds sprake kan zijn van malaria, ondanks negatieve test, kreeg ik een Lonart kuur en antibiotica mee. De dag na het starten van de kuur voelde ik me nog beroerder, maar daarna begon het toch wel echt op te knappen. Ik hoop toch wat vaker mijn Lariam op het juiste moment te nemen.

Deze week ben ik weer lekker aan mijn onderzoek bezig. Voor zover het mogelijk is, want de stroom valt onwijs veel uit ( is wat lastig om dat een artikel te schrijven enzo). Vrijdag gaan we met een heel stel richting de apen in Buabeng Fiema, de waterval in Kintampo en een opvanghuis voor geestelijk gehandicapten in Nkoranza, Dus binnenkort volgen er wel weer nieuwe foto’s en verhalen!

Liefs Deborah