Voordat ik met mijn reisverslag begin wil ik even zeggen dat het goed met me gaat! Ik leef nog, voor zover ik weet ben ik gezond, ik heb nog steeds geld, eten, drinken, niet altijd electriciteit, niet altijd telefonisch bereikbaar, niet altijd internet en niet altijd een stromende douche. Met mijn werkzaamheden in het ziekenhuis gaat het goed, hoewel ik er vanaf vandaag mee stop, Inmiddels heb ik van ruim 300 vrouwen data verzameld en in overleg met mijn begeleider mag ik het hierbij laten. Waarom? Ik zou toch minimaal 500 vragenlijsten nodig hebben? Simpelweg omdat er geen aanbod is, er zijn te weinig zwangere vrouwen in Kumasi. Deze week begint de data-analyse en ga ik een heerlijk Engels verslag schrijven.

Aan mijn klinische stage zitten nogal wat haken en ogen. Hoewel de directeur van het ziekenhuis een maand geleden zei dat het geen probleem was, begon hij afgelopen woensdag te zeuren om een uitgebreide brief van de UvA met uitleg van stage-inhoud en het hoe en waarom van de stage. Vandaag ben ik daar hard mee aan de slag gegaan. Nu maar hopen dat het goedkomt, want ik heb slechts 2 weken de tijd om de stage te regelen.

Afijn, nu een misschien wat boeiender verhaal.

In het weekend van 8 mei begaf ik mij in de richting van de Ghaneze kust (ja alweer!). De eindbestemming van Akwidaa, een klein arm dorpje zonder electriciteit en stromend water. De meeste mensen leven daar van de visvangst en de belangrijkste religie in het dorp is de Traditionele Afrikaanse godsdienst. In de Afrikaanse godsdienst bestaan een heleboel rituelen en minstens zoveel goden. Zo aanbaden de mensen in dit dorp de plaatselijke Lagoon en ook de walvis is een belangrijke god. Zodra er een walvis aanspoelt doen ze allerlei rituelen en daarna helpen ze het dier weer terug de zee in. De zee bij Akwidaa is erg diep, daarom worden er niet zelden dolfijnen gezien. Helaas had ik niet dat geluk. In de Green Turtle Lodge waar ik zat worden Groene schildpadden beschermd tegen uitsterven. Ze worden ondersteund tijdens het broedseizoen. Hoe doen ze dat? Erop toe zien dat als er een schildpad in een net terechtkomt deze weer in de zee wordt teruggegooid om te voorkomen dat deze op het vuur belandt. De mensen in de Western Region zijn erg vriendelijk. Was blij dat ik niet meer werd uitgescholden voor Obruni (Witte), maar dat iedereen me ‘My Friend’ noemde. Gezellig hoor! Ik mocht zelfs meedoen met touwtje springen in het dorp.

De lodge zelf was niet echt heel boeiend. Behalve een bootbar, volleybalnet en een heerlijk strand met golven werd er niet geboden. Wel heb ik een kanotocht gedaan in de lagoon. Aldaar was een grote variatie aan vogels, moddervissen en krabben te zien. Tijdens het weekend heb ik 2 leuke meiden leren kennen, Sarah en Sophie uit Engeland en Zwitserland. Sophie heb ik afgelopen weekend opgezocht samen met Jacob.

Sophie werkt in een weesheid in de Volta Region, dit is het meest oostelijke deel van Ghana. De mensen hier spreken Ewe en de cultuur is totaal verschillend van de cultuur In het deel van Ghana waar ik me gewoonlijk bevindt. Afijn, laat ik maar vertellen hoe de reis verliep.

Ik besloot een avontuurlijke route te nemen op de heenweg. Tijdens de heenweg heb ik zeker twee keer een bijna-doodervaring doorgemaakt omdat we bijna een ongeluk kregen, waren de trotro’s soms zo slecht dat ze van ellende bij elke hobbel ongeveer uit elkaar vielen en werden er in een 9-persoonsbusje soms 20 man gepropt en daarbij nog allerlei stinkende dingen zoals vis en vlees. Ach, avontuurlijk was het zeker. De reis die op woensdag om 12.00 begin pauzeerde om 17.00 bij Adowso. Dit is een plaatsje aan het Voltameer waar elke dag 3 keer een Ferry heen-en-weer gaat. Zoals altijd was er een enorme vertraging (bijna 2 uur terwijl de boottocht zelf nog geen halfuur duurt). Na de boottocht in de avondzon vervolgde de reis op een stoffige zandweg naar de hoofdstad van de Afran Plains: Donkorkrom. Aldaar aangekomen rond 20.30 moesten we naarstig op zoek gaan naar een hotel. Nadat we alle hoeken van de stad hadden gezien en elke keer te horen kregen dat het vol was, kwam we eindelijk aan bij een Katholiek Guesthouse. Het was niet luxe, maar de kamer had twee bedden, een ventilator en licht. Op donderdag vervolgde de reis naar Agordeke. Een ander dorpje aan de 2e tak van het Voltameer. Aldaar aangekomen verwachtte ik een ferry te zien. Niets was minder waar. Op dat traject bestond geen ferry meer dus moesten we het doen met een grote houten passagiersboot. Aangekomen in Kpando besloot ik dat Tafi Atome, een apenreservaat, wel een leuk uitstapje voor de dag was. De reis ernaatoe was minder makkelijk dan verwacht, maar 2 motoren konden ons daar prima naartoe brengen.

-wordt vervolgd-