Habari rafiki!

Voor degenen die geen zin hebben om een lang verhaal te lezen: ik ben aangekomen en het gaat goed.

Voor degenen die wel zin hebben in een lang verhaal:

In mijn laatste verhaal gaf ik aan dat ik van plan was om de volgende dag (dinsdag) in Ruangwa aan te komen. Dit is de plek waar ik 6 weken stage ga lopen. Na een lekkere masaki tikka masala (Indische vis) in een ongezellig restaurant met oude Indische mannen die veel alcohol aan het drinken waren, heeft Remi (een van de medewerkers van het guesthouse) de taxichauffeur opgebeld. Na wat overleg werd besloten dat ik om 4.30 opgehaald zou worden per taxi, omdat de bus naar Ruangwa om 6.00 zou vertrekken. Na een goede nacht stond ik om 4.15 klaar voor vertrek. Helaas: de taxichauffeur amechelewa, Hij was er pas om 5.00, tot mijn grote ergenis en ontsteltenis, want ik had nog geen ticket en de kans dat er nog een plaats voor me zou zijn, werd met de minuut kleiner. Bij het busstation bleek dat er geen enkele bus naar Ruangwa zou gaan...enkel naar wat dorpjes in de buurt (2 a 3 uur rijden ervandaan). Na spoedoverleg met Jan-Jaap besloot hij dat ik het beste naar Masasi zou kunnen gaan, aangezien daar een kennis van hem woonde die me waarschijnlijk wel op zou vangen. Er werd mij een plaats beloofd in een vrij relaxte bus, maar net toen mijn bagage was ingeladen, begon er een discussie tussen de chauffeur en de man die me de plaats had toegewezen. Wat bleek? Er was helemaal geen plaats! Gelukkig bleek er nog wel een plaats te zijn in een krakkemikkige bus die richting Turungu ging (een plaats verder dan Masasi). De busreis ging redelijk goed, behalve dat ik bij elke bocht bijna van mijn stoel afviel en dat er slecht een rustpauze van 10 minuten was en 2 snelle plaspauzes tijdens de rit die 10 uur duurde. Echt voor die-hards! Er waren overigens wel prachtige landschappen te zien (Lion King-achtig) en ik zag zelfs hier en daar een verdwaalde aap. Aangekomen in Masasi belde ik het nummer van JJ’s kennis: dokter Martin. Ik had geen idee of het een Tanzaniaan was of een blanke. Het engels was erg slecht te verstaan, maar ik kon uit het gesprek opmaken dat hij er binnen 16 minuten zou zijn. Hij hield zich aan zn woord want 20 minuten later zag ik een lachende Duitse arts met zn mountainbike achter me staan. De kinderarts was vorige jaar getrouwd met een Tanzaniaanse vrouw; Grace. Overleg was niet echt nodig, want ik werd met open armen ontvangen door haar inclusief een heerlijke maaltijd. Ze klonk zelfs teleurgesteld toen ik zei dat ik slechts 1 nacht zou blijven. JJ bleek ook in het huis te gaan slapen, dus die avond maakte ik ook kennis met hem.

De volgende dag moest JJ weer gaan lesgeven in de buurt van Masasi en hij stelde voor dat ik een dagje met daktari Martin zou meelopen. Zo stond ik dus woensdag in de NICU van het ziekenhuis in Masasi. Er waren 2 prematuren van ongeveer 1 kilo, die erg snel onderkoeld raakten. De elektriciteit deed het niet, dus de warmtelampen ook niet. Aan dokter Martin en mij was de taak om de moeders de noodzaak van de kangaroe methode uit te leggen. Een moeder had haar te vroeg geboren baby zelfs open en bloot op een bed achter gelaten voor onbekende reden. De kinderen werden gewogen en een beleid werd voor ze vastgesteld. Terwijl we daarmee bezig waren, werd er een 4 weken oude baby van 1,5 kilo binnengebracht. Ze was zwaar ondervoed en onderkoeld. Martin legde een sonde aan en probeerde een infuus te prikken, maar door ernstige uitdroging was dit bijna onmogelijk. Ondertussen probeerde ik de baby met mijn handen een beetje op te warmen. Helaas kwam er nog een spoedgeval tussendoor (zware astma aanval), maar terwijl Martin daarmee bezig was, kreeg ik de schrik van mijn leven. Ik voelde dat de baby niet meer ademde en het hartje was ermee opgehouden. Martin startte meteen met reanimeren, dit leek aanvankelijk onsuccesvol, maar plotseling begon het hartje toch weer redelijk krachtig te kloppen. Na een adrenaline injectie leek het meisje weer vrij stabiel. Achteraf hoorde ik dat de baby om 15.30 weer een hartstilstand had en ze dit niet heeft overleefd.

Om 16.30 kwam JJ aan en gingen we linea recta richting Ruangwa, aangezien het al snel donker zou worden. We werden hartelijk onvangen door Esther, Dawie en Julie.Donderdag moest ik verplicht uitrusten. Dus ben ik meegegaan om Dawie naar school te brengen per mountainbike. Helaas reed Esther op de terugweg door poep, waardoor de fiets erg stonk. In de middag hebben wij en Dawie een wandeling gemaakt naar de rivier (niet groter dan een beekje). Bij terugkomst startte een gesprek met de werknemers Siri en Saidi. Ze vonden dat het in de buurt van de fietsen, vlakbij het huis zo erg stonk naar poep. Esther legde hen uit dat ze die ochtend door koeienpoep gefietst was. Hierop reageerden de twee met: maar dit is mensenpoep! Vol afschuw moesten wij beiden terugdenken aan hoe wij met stenen het poep tussen de bandenrichels vandaan hadden gekrabd.

Vrijdag ben ik met JJ meegeweest met een outreach. We gingen naar een hartcentrum in een dorpje in de buurt om de verpleegkundigen bij te scholen. We begonnen met een oefenen van reanimatie van de pasgeborene, want de zuigelingensterfte in Zuid-Tanzania is erg hoog. Wat schokkend was om te merken, was dat een verpleegkundige niet wist dat babies in de baarmoeder hun zuurstof via de navelstreng krijgen. Ze dacht dat er een luchtvoorraad in de buik aanwezig was. JJ stuurde me hierna naar de medical attendant om mee te kijken in de polikliniek. Grappig was dat ze de diagnoses erg at random stelde. Het ene kind met koorts en hoesten kreeg de diagnose Malaria, de ander kreeg luchtweginfectie waarvoor antibiotica. Zelfs kinderen jonger dan 1 jaar kregen capsules amoxicilline voorgeschreven. Na een lunch met bonen, rijst en kip was het volgende dorpje aan de beurt. Hier liep de helft van de kinderen in het dorp uit om de 2 wazungu te zien en te luisteren naar wat de dokter te vertellen had. In dit centrum was ook wel iets mis. Er was namelijk wel een analoge bloeddrukmeter, maar geen stethoscoop; vreemd. Na een lange dag, waarin ik geprobeerd heb zoveel mogelijk van de gesprekken die volledig in het Swahili gingen te volgen (waardoor ik enorme hoofdpijn had), hebben we met zn drieen nog lekker een film gekeken onder het genot van een lekkere brownie. Zaterdag was natuurlijk weer een verplichte relaxdag. We begonnen de dag met een wandeling naar de top van de dichtstbijzijnde berg. Op de top van de berg werd Dawie geprikt door een steekvlieg en Julie had in haar broek geplast. Dawie schatte vervolgens de stijlheid van de berg iets verkeerd in, waardoor hij met grote vaart van de berg af denderde, gelukkig werd hij zonder veel schade gestopt door een kuil in de weg. De kinderen werden getroost door een pizza die Esther en ik samen gemaakt hebben. Nou...dat was me weer een heel verhaal! Ik hoop dat k iets minder ga meemaken, anders overbelast ik jullie oogjes.

Kwaheri, baadaye enz enz...