Hoi allemaal,

Ik weet het, ik post erg vaak. Het zal wel minder worden binnenkort omdat ik dan ook minder ga meemaken! Je weet het he? Uitschrijven kan altijd nog. Ik zag al die iemand het zat was dus er is een volger minder. Ben net wakker geworden, het is namelijk weer erg heet! Doordat dingen niet goed geregeld zijn ben ik vandaag verplicht een dagje vrij. Gisteren heb ik vooral meegelopen met Anthony, mijn begeleider. Hij heeft me voorgesteld aan de directeur van het ziekenhuis die me helaas niet vandaag al aan de kliniek kan voorstellen omdat hij geen tijd heeft.Alle voorbereidingen heb ik verder al klaar voor mijn onderzoek dus ik kan niets ten behoeve van mijn onderzoek doen. Met een beetje geluk lukt het me om vandaag bij de grote culturele markt van Kumasi te komen om wat inkopen te doen voor mijn kamer. Het gaat behalve de hitte (overdag 44 graden, 's nachts 32 grade) wel goed met me. Als je het lezen zat bent, dan kun je nu stoppen want onderstaande zijn 2 dagen uit mijn dagboek.

Enjoy yourself in het hele koude Nederland!

Accra, 06-02-2010

Ik ontwaak door het geluid van de altijd draaiende ventilator. Omdat het 6.00 is en ik het dus te vroeg vind om op te staan draai ik me nog een om om daarna elk halfuur even te ontwaken. Om 8.30 trek ik de warmte echt niet meer. Opnieuw gooi ik wat kopjes water over me heen bij gebrek aan een douche en sla ik mijn Bradt gids open. Aangezien mijn verblijf in Accra met 1 dag verlengd is, vind ik het tijd om wat toeristische hotspots te verkennen zonder gids of taxi. Wanneer ik de hoteleigenaar vraag hoe ver het lopen is naar de zee kijkt hij me heel vreemd aan en deelt mee dat er ook een taxi of trotro naar het strand gaat. Lachend kijk ik hem aan, zwaai triomfantelijk met mijn kompassleutelhanger en zeg dan dat ik liever loop. Hij moet toegeven dat het inderdaad niet meer dan 1,5 uur lopen zal zijn en hij wenst me een goede voetreis. Met hoofddoek en zonnebril op, mijn voeten op Teva;s gebonden ga ik op pad. Niet eerder dan dat ik een goede voorraad water heb aangelegd, want zonder water overleef je het hier niet lang. Onderweg naar het zuiden pik ik wat van de culturele en architecturele attracties die Accra bezit op.Zo passeer ik de grootste Katholieke kerk van Ghana, het Nationaal museum en de grootste markt die ik ooit gezien heb. Even twijfel ik of ik deze markt af zou struinen, maar de enorme mensenmassa die nog groter is dan die in de Kalverstraat op zaterdagmiddag doet mij het angstzweet uitbreken en dus loop ik door. Op dezelfde plaats tref ik de eerste blanken die ik sinds mijn aankomst in dit Afrikaanse land gezien heb. De 3 jongelingen, 2 vrouwen en 1 man negeren me en vervolgen hun weg. Na een stuk verder lopen zie ik in de verte een blauwe horizon schitteren; de zee, eindelijk! Ik voel mijn hoofddoek plakken tegen mijn kletsnatte haar, trek hem van mijn hoofd af om mijn hoofd af te deppen. Vaag herinner ik me een gesprek met Markus. Ik klaagde toen over de kou in Nederland en sprak mijn verlangens uit naar de temperaturen in Ghana. Hij reageerde met de woorden: dan verlang je naar een beetje frisheid! Ik moet toegeven dat hij compleet gelijk had! Hoewel ik de zee kon zien en ruiken, durfde ik het niet aan om rechtdoor te lopen. De wijk die voor mij lag zag eruit als een krottenwijk. Ik sla linksaf en loop daar weer 2 blanken tegemoet die mij helaas niet de snelste route naar de zee kunnen aanwijzen. Al lopende kom ik dichter bij Independece Square, een andere toeristische hotspot. De tweede poging de zee te bereiken mislukt weer. Ik mag het hek namelijk niet passeren omdat het erachter erg crimineel zou zijn. Ik kom in gesprek met de jongeheer Shelter, een guard. Volgens hem was het beter om via Osu Castle (waar de president slaapt) te lopen. Ook geeft hij wat informatie over het plein en bemoedigt hij me met de woorden: ‘ you look like a strong woman, so you don’t need to be afraid. Als dank krijgt hij 1 Cedi en mijn telefoonnummer. Bij het kasteel wordt ik tegengehouden door 3 guards die graag willen weten of ik getrouwd ben. Lachend laat ik mijn Six-ring van €14,95 zien en verklaar dat ik al een man heb. Zonder een foto te maken, dit mag namelijk niet, loop ik door naar het strand. Opnieuw wordt er een aantal keer gesist om mijn aandacht te vragen.
Wat een heerlijk gevoel geeft het om na 1,5 uur lopen met beide voeten in de Atlantische Oceaan te staan! Mijn genotsmoment duurt niet lang, want al snel word mijn aandact gevraagd door een vriendelijk ogende Ghanees met dikke buik. Hij stelt zich voor als Joseph. Hij verklaart 12 jaar in de USA gewerkt en gewoond te hebben. Het feit dat hij makkelijk te begrijpen is qua engels en zijn dikke pens onderschrijven zijn verhaal. Ij nodigt me uit om mee terug te rijden in zijn auto aangezien mijn hotel om de hoek is van zijn huis. Zijn aanbod neem ik met enige twijfel aan en verzeker me ervan dat het hem niet om geld te doen is. Mijn water is op en dus loop ik naar een strandtentje voor een koude Fanta. Voor 5 Cedi krijg ik koude Fanta, wordt er op mijn tas gepast en trakteren de mensen zichzelf ook op drinken. Dit laatste maakt Joseph boos. Hij vindt dat een christen zoiets niet mag doen. Bij het retourneren van mijn lege Fantaflesje roep ik verbazing op bij een jongen vanwege het feit dat ik de zee heb gevonden alleen door het gebruiken van mijn kompas. Ook geeft hij me een nieuwe Ghanese naam: Esi.(zondaggeborene). Bij Joseph thuis word ik meteen voor de tv gezet en zet J zijn moeder aan het koken, hij heeft namelijk honger gekregen van het voetballen. Aldoende kom ik teweten dat de 35-jarige gastheer in scheiding is met zijn Afro-amerikaanse vrouw, een zoontje heeft en in Ghana alweer een nieuwe vriendin heeft. Toch is hij ook erg gelovig en zal hij nooit iemand afzetten. Een klein halfuur later is de stroom uitgevallen en eet ik met Joseph en een vriend deeg met Banku in een zeer peperige saus. Helaas zit er veel graat in de vis waardoor ik het gevoel krijg te stikken. Ik moet de graatjes uittuffen en helaas komt er ook wat ander eten mee. Joseph kan er om lachen.
Na het chillen brengt hij me naar het hotel. Na het douchen hijs ik me in mijn lange wapperende jurk om meer geld op te nemen voor het hotel, boodschappen en de chauffeur van morgen. Met 400 Cedi op zak voel ik me toch niet zo heel pretiig. Gelukkig is het hotel dichtbij. Na mijn diner van chocolate chip cookies, cola en kaaspringels val ik na een telefoongesprek in een diepe slaap.

Kumasi, 07-02-2010

Door een lang telefoongesprek de avond tevoren was ik vanochtend minder dan uitgerust en stond ik op met een flinke koppijn. Ondanks dat ik mijn wekker om 5.15 had gezet, versliep ik me en schrok ik om 5.55 wakker. Om 6 uur zou de chauffeur bij de deur staan. Omdat ik inmiddels een beetje doorheb dat Afrikanen niet zo moeilijk zijn met tijd, nam ik lekker de tijd om te douchen en in te pakken. Net toen ik mijn laatste shirtje in mijn grote roze weekendtas propte, ging mijn telefoon over. De chauffeur kon het niet vinden en vroeg me buiten te wachten bij de ambassade van Burkina Faso.Ruim 20 minuten later kwam er een grote Toyota terreinwagen de inrit oprijden. Vol opluchting ontdekte ik dat de auto airconditioning had. Een beetje misselijk begin ik aan de lange reis van ruim 220 km naar Kumasi. In de auto zit ook een Sociologe waarmee ik maar weinig woorden wissel aangezien ze slecht in engels is. Beiden brabbelen wat in het Twi tegen elkaar. Ik versta er geen woord van en besluit dus mijn ogen dicht te doen om te genieten van de geconditionede air en de opzwepende christelijk Ghanese muziek die op de radio te horen is. Na een korte plaspauze, als we in het Ashanti gebied zijn wordt de auto gestopt om te ontbijten. Zeer misselijk neem ik plaats aan de plastic restauranttafel in de open lucht. Enige tijd later staat de donkere dame met een grote schotel klaar. Ik was mijn rechterhand en na een kort gebed beginnen we met eten. Op het bord ligt een breiige massa(fufu) met 2 hompen vlees. Voorzichtig schraap ik een stukje vlees met mijn vingers af en stop het in mijn mond. Mijn twee reisgenoten kijken mij lachend aan en vragen of ik het lekker vind. Met tegenzin slik ik het vlees door en antwoord dat ik niet zo van vlees hou. Ik vraag na wat voor vlees het eigenlijk is. Door het gebrekkige Engels van beide kom ik niet verder dan dat het een grasscutter is. Een soort rat. Vol afschuw kijk ik nog eens goed naar het vlees dat op het bord van mijn buurman ligt, hij heeft de kaak, inclusief tanden gekregen om op te eten. Als het bord halfleeg is krijg ik het niet verder door mijn keel.Verzadigd volgen we onze reis naar Kumasi. Ik moet zeggen dat het uitzicht soms adembenemend is. Dit komt vooral door het heuvelachtige landschap dat bedekt is met tropische gewassen. De donkere mensen die ertussen lopen maken het plaatje compleet. Veel te vroeg (11.00) arriveren we bij het guesthouse waar we met open armen worden ontvangen door dr. Anthony Edusei. Er blijkt nog een Nederlandse vrouw te zijn en ook ontmoet ik Roos. We worden meteen door Tony naar onze accomodatie gebracht. Deze blijkt gewoon in Kumasi zelf te liggen, dus buiten de campus. Wel zitten er veel studenten in het hostel (eigenlijk een verkapt studentenhuis). De 2 kamers liggen vrijwel naast elkaar (er zit 1 klein kamertje tussen). ! van de 2 kamer waren ze zelfs nog mee bezig (ramen inzetten, bed intimmeren) op het moment dat wij arriveerden. Alles is dus nieuw! De kamer is ongeveer 18 m2 en bezit ook een eigen douche+wc. Omdat de kamer van Roos niet afwas, hebben we nog de rest van de middag een beetje gehangen, gekletst en we zijn de buurt gaan verkennen. We hebben gelijk maar wat boodschappen gedaan, onder andere spullen om de wc schoon mee te maken, wc-papier en lakens voor op de bedden. Wij 2 blanke vrouwen trokken veel aandacht en vele donkere kindjes konden het niet laten om onze huid aan te raken. Met tassen volgeladen met spullen probeerden we de weg naar ons huis terug te vinden. Dit bleek echt niet mee te vallen! We dachten dat het huis dichterbij was en sloegen dus elke keer te vroeg een weg in. Na bijna een uur ronddwalen in de zon besloten we toch terug te gaan naar de grote weg en daar maar verder te zien. Het stomme was ook dat we niet meer wisten hoe het hostel heette. Nu zijn we erachter wat de naam is: ‘No weapon’. Na dit avontuur werden we opgehaald door Anthony in zijn koele wagen voor een etentje bij het engineering guesthouse met Ans, een ontwikkelingshulp consultant. Het was heerlijk om na mijn rattenontbijt iets meer `Westers tot me te nemen. Frietjes met groenten en kip!
Na het eten werden we weer netjes afgezet bij onze woning alwaar ik begon aan de metamorfose van mijn kamer. Ik pakte alle tassen uit en improviseerde wat gordijnen met mijn meegebrachte sjaals. Na een douche en lang skypegesprek met het thuisfront hoopte ik in slaap te vallen. Helaaaaas. Studentenhuizen in Ghana zijn nog erger dan Nederlandse studentenhuizen! Tot 1.30 werd er volop gelachen, gepraat, gezongen en geschreeuwd. Ach, ik kon toch uitslapen tot 10.00 dus erg vond ik het niet. Tot het moment dat ik midden in de nacht wakker werd door jeuk. Wat bleek? Achter het linker bovenraam was geen muskietengaas geplaatst. Laat dat nou net het raam zijn dat ik open had staan! Na een halfuur krabben vervolgde ik mijn slaap. Om 6.00 begon de herrie helaas weer, maar nu leek het alsof al mijn huisgenoten elkaar wilden overstemmen met hun muziek. Belachelijk!