Ma akye!

Inmiddels is het alweer 2 weken geleden dat ik voor het laatst heb gepost.Zoals ik beloofd heb neemt de blogfrequentie wel degelijk af. Wat is er gebeurd?

Een hele hoop,maar aan de andere kant ook weer niet zoveel. Mijn blonde gladde haartjes zijn veranderd in een grote bos Afrikaanse vlechtjes met een grote hoeveelheid arteficial hair.

Voordelen: Roos en ik worden eindelijk uit elkaar gehouden, hoef minder vaak mijn haar te wassen, word meer geaccepteerd door mijn Ghaneze medemens, het is lekker cool en mijn haar voelt niet meer aan als touw.

Nadelen: het kostte 5 uur om ze te laten zetten, ik hoop datmijn haar nog leeft na het uithalen van de vlechten, het JEUKT!

Wat nog meer? Mijn garderobe is uitgebreid met wat office-clothes. Mijn kloffie meegenomen uit Nederland is niet goed genoeg voor de dresscode die verwacht wordt aan de Medische faculteit. Mijn schoenenvoorraad is dus ook aangevuld met een paar hakken. (erg handig op de Afrikaanse wegen).Over die wegen gesproken:volgens Roos struikel ik gemiddeld 20 keer op een dag. Verder heb ik een echte Kente-jurk laten naaien.

Ik heb een Afrikaans babietje vastgehouden. Hij leek me heel aardig te vinden, maar nadat ik hem teruggaf aan zijn papa had hij een natte vlek achter gelaten op mijn blauwe t-shirtje: plas. (Een zwembroek beschermd niet tegen een lekkere urinestraal). Leuke eerste kennismaking met het jonge Ghaneze volk:S

In Afrika overlijden er jaarlijks een hele hoop mensen aan verkeersongelukken. Ik heb mijn eerste ook al meegemaakt: taxichauffeur keek niet zo goed uit toen hij achteruit reed met zn karretjeà gelukkig alleen maar blikschade.

Tijdens een bezoek aan een prachtig paradijselijk mooi meer: lake Bosumtwee heb ik wat van de Ghaneze fauna mogen ervaren. Tijdens 1 van mijn dappere pogingen om wat verder het meer op te zwemmen voel ik werkelijk een enorme vis tussen mijn benen heen zwemmen.Zwaar geschrokken ben ik zo snel mogelijk naar de kant gegaan en heb dit water niet meer betreden. Nu nog hopen dat ik geen Bilharzia heb opgelopen...

Augustin wil niet meer gefotografeerd worden omdat zijn ogen er altijd rood opstaan, hij vindt dat ie eruit ziet als een vampier.

Sam geeft elke dag een preek over onze Hollandse manier van omgaan met de Ghaneze cultuur. Hij is niet echt blij met ons soms. Vooral niet als we met blote voeten buiten lopen.

Ik eet nog elke dag een broodje met ei. Pizza bij het zwembad is ook nog favoriet. Verder hebben Roos en ik al 2-maal heerlijk bij Floor en Markus gegeten.De laatste keer was dat met onze handen vanuit 1 grote schaal, lekker op de Afrikaanse manier.

Ik heb mijn kamerindeling veranderd. Het bed staat nu bij het raam. Tja,soms heb je wat verandering nodig als het leven verder best wel saai is!

Op de maan-, dins- en woensdagen verzamel ik nog steeds gegevens in het ziekenhuis. Gemiddeld zijn het tegenwoordig nog maar 45 patienten per week. Toch heb ik meer geluk met mijn onderzoek dan Floor en Markus. Zij kunnen nog niet naar Lawra (in het noorden) vanwege een meningococcenuitbraak van een nieuw type. Het vaccin dat ik heb gekregen werkt daar ook niet tegen. Hopen dat het nog even uit Kumasi blijft...

De rest van de dagen hang ik een beetje, leer wat Spaans, leer wat Twi, zwem heel veel, kijk films met meerdere mensen, heb gesprekken met Jacob, breng Twi in de praktijk door gesprekken met verkopers.

Inmiddels is er nog een NL-meisje bijgekomen:Mendy. Zij gaat een stage doen bij het gehandicaptenproject waar Roos ook aan meewerkt. Zaterdag is het Independence day. Dat wordt een dag vol activiteiten,marslopen, patriotisme enz enz. Waarschijnlijk ga ik met mijn collega’s uit het ziekenhuis naar Prempeh-hall. Zondag naar de Assemblies of God kerk. En maandag naar Bobiri: hier schijnt een mooi vlinderreservaat te zitten.

Mijn verhaal wordt alweer te lang, Mepe se meko!

Nante yie!