Ma akye,

Wo ho te sen? Me ho ye! Na wo sno e? Anee, me ho ye paa! W'onipa ahe? M'onipa he ofie. Woreko he?Mereko hostel! Ja ja, zoals je ziet begint mijn Twi vocabulaire zich uit te breiden.

Dit is nodig, want ik heb besloten niet naar de Volta Region te gaan om daar vrijwilligerswerk te doen. Er zitten namelijk verschillende nadelen aan het verhuizen: het programma daar is duur (400 euro per maand), er wordt een andere taal gesproken (Ewe), ik ken Kumasi nu eindelijk een beetje, ik heb hier vrienden, ik kan in dezelfde kamer blijven wonen in de resterende 2 of 3 maanden enz. Gisteren heb ik tijdens een korte rondleiding door het ziekenhuis ontdekt dat het groter is danik dacht en de faciliteiten minder dan verwacht.

Afgelopen zaterdag was ik ziek ofzo. Was ongelooflijk duizelig en zwak. Geen idee hoe het komt, maar misschien dat de combinatie afvallen en warmte niet zo'n succes is! Ben gisteren voor de grap op de weegschaal in het ziekenhuis gaan staan: 54 kilo's kon de wetzegschaal me geven, misschien een pondje minder,maar zeker niet meer dan dat. Laten we hopen dat deze trend zich niet voortzet want dat weeg ik bij terugkomst in NL nog maar 39 kg....Door die ziekte heb ik het rustig aan gedaan: beetje haar ontvlechten en in de avond naar een kooruitvoering geweest ter mentale ondersteuning van huisgenoot Clement.

Zondag weer naar de kerk geweest, het ging er nog vrolijker aan toe dan de vorige keer. Deze keer wist ik zelfs een lied mee te zingen (Lord, I lift Your name on High). In de avond ben ik naar een gebedsbijeenkomst geweest,dit vond ik dan weer niet echt voor herhaling vatbaar. Het ging er duidelijk anders aan toe dan in een doorsnee Nederlandse gemeente.

Maandag was een vreemde dag. Na een bezoekje aan het Bobiri vlinder reservaat met mijn Engelse ouders, Mandy en Augustin, de Craftvillages in het Noorden van Kumasi en het eten van een lekkere kokosnoot besloot ik me naar het zwembad te begeven. Hier gebeurde het meest verschrikkelijke dat ik ooit heb meegemaakt:

Een aantal jonge mannen was aan het overgooien met een bal, de bal komt in de struikjes terecht. Een nog natte jongen rent er naartoe, raakt met zijn naam een schrikdraad waar per ongeluk teveel stroom op staat. Gevolg: jongen geelektrocuteerd. Ik zie alles vaag vanaf een grote afstand gebeuren en laat me door Rita overtuigen dat ze vast een slang aan het doodmaken zijn. Enkele minuten laten verplaatst de enorme groep mensen zich naar de ingang van het zwembad, een lichaam dragend. Iemand begint te reanimeren (alleen lucht inblazen, geen hartmassage).Ik ren ernaartoe, schreeuwend dat ik weet wat er moet gebeuren, maar helaas zijn Ghanezen in paniek niet echt slim qua beslissingen. Gevolg: ik word weggetrokken, de jongen wordt in een taxi gegooid en naar het ziekenhuis gebracht. De volgende ochtend hoor ik hetgene ik al verwacht had: de jongen is overleden door een hartstilstand. Zijn vrouw was een maand ervoor overleden en daarmee blijft er een jongetje van 5 jaar, weer een wees voor het weeshuis. TIA

Op de dinsdag:weer een ongeluk. Er komt een trotro vanaf de heuvel richting de verkeersovergang van Tech-Junction aanrijden, rem breekt, driver manoevreert de trotro zo dat het tegen een grote lantaarnpaal botst om te voorkomen dat overstekende voetgangers worden geraakt. Gevolg: trotro in de prak, 3 bloedende mensen en 1 verpleegkundige die wordt beroofd terwijl zij bloedend naar het ziekenhuis wordt gebracht. TIA

Roerige tijden dus hier. Het is niet allemaal goud dat blinkt. Toch hoop ik dat deze nare ervaringen weer een beetje worden weggedrukt het komende weekend. Er staat namelijk een reisje voor de boeg: het slavenverleden bekijken in Cape Coast en Elmina en strandwandelen. Zondag naar het Kakum Nationaal Parc, hier is een canopy walk (een grote houten brug over het woud). Ik ben zeeeer benieuwd. Foto's volgen.

Hebben jullie nog spannende dingen meegemaakt? Je mag altijd mailen of bellen!

Hwe woho yie! (Let op je zelf!)

Liefs