Afijn, met een zeer achterwerk en verbrande schouders kwamen we na een uur levensgevaarlijk scheuren over hobbelige zandwegen aan in Tafi Atome. In tegenstelling tot wat er in mijn Bradt gids werd gezegd (de apen in Fiema zouden leuker en vriendelijke zijn dan de apen in Tafi) kwamen de apen hier zowat op je zitten. Ze waren echt totaal niet bang. Ook heb ik een superschattige moederaap met baby-aapje gezien. De apen zorgden met hun gekke touren voor een hoop leuke foto’s! Wat wel een beetje jammer was, was dat de gids niet erg veel wist te vertellen over het bos en de apen. Volgende keer maar weer naar Buabeng-Fiema dus! Na de tour klom ik weer achterop de motor (deze keer met zn drieen op de motor) op weg naar Logba junction om vanaf daar te wachten op een auto richting Hohoe. We hadden het geluk dat een prive-auto ons oppikte en een lift gaf naar de 2e stad van de Volta Region.

Hohoe is verbazend klein. Ik leerde weer een nieuw woord voor ‘blanke’ namelijk: Joevuh ofzo. Een hotel was zo gevonden alleen waren de dinerprijzen echt belachelijk hoog dus werd er de rest van de dagen gegeten in Taste Lodge. Hier hebben ze echt de meest heerlijke Tilapia van Ghana. Uitgeput van de reis viel ik in slaap om om 3 uur snachts wakker te worden van de kou. Bizar dat je het koud kan hebben in een tropisch land!

Vrijdag heb ik de hoogste berg van Ghana beklommen en naar het buurland gekeken. De Mount Afadjato is maar liefst 885 meter hoog (wauw). En het kostte maar liefst 2 uur om deze

berg te beklimmen. Ik heb echt nog nooit zoiets meegemaakt. Het zweet kwam letterlijk in stroompjes van mij af (het leek net alsof ik continu in mijn broek aan het plassen was) en de stijlheid was soms echt ondraaglijk. Moet wel bekennen van het uitzicht echt onbeschrijvelijk mooi was. Wat wel een beetje jammer was, was de aanblik van de hogere bergen in Togo. Ik had die ook zo graag willen beklimmen. De kon je trouwens ook afdalen het land van Togo in. Leek bij wel een leuk plan, maar omdat ik ook betaald had voor een hike naar de Tagbo Falls besloot ik me in te houden en braaf weer terug Ghana in te lopen. De hike naar de watervallen vergde echt een hoop van me. Bijna net zoveel als het schrijven van deze blog van me vergt. Mijn Nederlands gaat echt flink achteruit. Ik kom soms niet eens op de woorden. Het schijnt dat ik zelfs Engels praat in mijn slaap. Maargoed, de tagofalls waren echt het paradijs op aarde. Er was niemand. Geen tourist. Geen muziek. Enkel het geruis van de hoge waterval die een verkoelende bries over mijn gezicht blaast…Het was de 1,5 uren lopen zeker waard.

Vanaf Liate Wote (de basis van de berg) gingen alleen motoren terug naar Hohoe, dus heb ik mijn leven weer op het spel gezet en mezelf weer beurse billen bezorgd. Ik kan me herinneren dat ik strompelend naar het hotel gekomen ben en in de avond heb gegeten als een hongerige hond.

Zaterdag heb ik dan eindelijk Sophie gezien. Bij de Wli watervallen om precies te zijn. Wli ligt letterlijk op de grens met Togo. Ik heb de douane gezien en ben 5 stappen verwijderd geweest van de grens. De waterval zelf vond ik niet zo indrukwekkend. Voornamelijk omdat deze te toeristisch is, het er stinkt vanwege de duizende vleermuizen die zich daar huishouden, de glibberige vleermuizenpoepbodem en omdat ik mijn teen heb gekneusd vanwege een steen die ik over het hoofd zag in het water. Bovendien gaf de waterval me een souvenir mee: een klein steentje die een dag lang in mijn voet heeft gezeten.

De terugreis heb ik op safe gespeeld. Er werd gekozen voor een airconditioned trotro naar Accra en vanaf Accra de luxueuze VIP-bus naar Kumasi. De foto’s volgen!