Inmiddels zit er alweer anderhalve maand klinische stage op. Mij rest nog 3 weken op de mannenafdeling en dan heb ik vakantie! Ik vind het erg moeilijk om precies te omschrijven wat er allemaal gebeurde in deze periode. Elke dag is namelijk weer anders, maar anderzijds lijken de dagen ook weer erg veel op elkaar. Voor deze stage moet ik een verslag schrijven voor honours. Dit is nodig om mijn testimonum binnen te halen. De uitreiking hiervan is in november. Dit is mijn eerste subhoofdstuk voor mijn verslag:

1. Antibiotica

In Ghana lijkt men zich niet druk te maken over eventuele resistentie van bacterieen voor antibiotica. Wanneer een patiënt symptomen van een infectie lijkt te hebben is de arts meer dan bereid om minimaal een(1) breedspectrum antibioticum voor te schrijven. Verder krijgen patiënten bij opname bijna standaard intraveneuze metronidazol en ciprofloxacin.

Ik heb het zelf ook aan den lijve ondervonden. Na een week van malaise, duizeligheid, een loopneus en hoofdpijn besloot ik mij tot een arts te wenden. Deze stelde de volgende differentiaal diagnose: sinusitis of malaria. Na uitgebreid bloedonderzoek werd gevonden dat ik een verhoogd aantal leukocyten had zonder links- of rechtsverschuiving. In de dikke druppel werden geen parasieten gevonden. Aan de dd veranderde dus niets. Omdat de arts niet gerust was schreef hij me een 7 daagse kuur cefuroxim voor, een 3 daagse kuur Lonart, cetrizine voor 2 weken en een lading paracetamol. Zo slikte ik dezelfde avond 8 pillen.

Op de afdeling dag ik een 17-jarig zwanger meisje die een maand geleden al eens bij de OPD geweest was vanwege luchtwegklachten, vermagering een koortspieken. De arts had haar vier verschillende antibioticakuren tegelijkertijd voorgeschreven. Een maand later werd ze opgenomen met dezelfde klachten plus onmogelijkheid te lopen vanwege parestesieen in haar beide voetzolen. Na het maken van een thoraxfoto werd ze doorverwezen naar het KATH. De artsen waren overtuigd dat het tuberculose was, maar na mijn aandringen kwam er een radiologisch raport. Het rapport luidde: mogelijk lymfoom.

Waarom worden er zoveel antibiotica uitgeschreven? Ik vroeg het een van de artsen en hij antwoordde dat hij altijd een medicijn voorschreef omdat hij aangeklaagd zou worden wanneer hij geen therapie gegeven had en de patiënt komt later zieker of dood terug.

Verder vond hij dat je als arts altijd iets moet proberen.

Een Ghanese vriend vertelde mij eens dat Ghanezen het niet accepteren zonder medicijnen weg te gaan bij een dokter. Immers, als ze naar een traditionele genezer gaan krijgen ze ook altijd een medicijn. En ze betalen de dokter toch? Verder zie ik vaak dat als de arts niet goed weten wat een patiënt heeft dat deze de diagnose ‘(uro)sepsis’ geeft. Na deze diagnose is hij of zij gerechtigd om breed spectrum antibiotica toe te dienen. Gelukkig begint een aantal artsen in het KATH te beseffen dat teveel artsen zomaar antibiotica voorschrijven. Het aantal patiënten met antibiotica resistente infecties in dit derdelijns ziekenhuis stijgt drastisch.

Het verslag wordt een bundeling van mijn ervaringen opgedeeld in onderwerpen.

Mijn dagen beginnen eigenlijk altijd om 6.45 met het afgaan van mijn meest irritante alarm. Na een halfuur snoozen neem ik een douche, eet snel een half brood en dan ren ik naar een trotro die mij binnen 5 minuten bij het ziekenhuis afzet. Stiekem ben ik altijd 10 minuten te laat. (ik weet niet waarom). Bij de vrouwenafdeling beginnen we altijd met het opmaken van de bedden, ramen en nachtkastjes schoonmaken en checken van de infuzen. Daarna is het altijd wachten op de artsen die de afdelingsrondes doen. Eigenlijk zijn het 3 rondes, want elk specialisme doet zijn eigen patiënten. Er zijn 3 specialismen: chirurgie, interne geneeskunde en gynaecologie. Sommige artsen vinden het leuk om de geneeskunde studenten te onderwijzen, anderen zien ons niet eens staan. Wanneer er een operatie gepland wordt van een vrouw op de afdeling mogen een ghanese eerstejaars en ik observeren bij de operatie. Ik observeer bij aanleggen van infusen, toedienen van medicijnen en bepaalde medische procedures zoals ascites- en thoraxpuncties. Als er niets te doen is zit ik vooral te kletsen met Obaa (zij is een eerstejaars geneeskunde student). Om half 1 checken we altijd de vitale functies en daarna mogen we wachten tot het 14.00 is. Pas heb ik een infuus aangelegd bij 2 Ierse geneeskunde studenten. Ze boden zich aan voor experimentJ Het ging best goed!

In de weekenden en avonden werk ik aan mijn verslag en presentatie voor mijn wetenschappelijke stage, reflectie verslag en verslag en presentatie voor het onderzoek dat ik op de afdeling Obstetrie & Gynaecologie van 2008-begin 2010 gedaan heb. Verder ben ik een aardige PhD-studente civiele techniek uit California tegengekomen op de campus. Ze wil precies dezelfde week naar het noorden gaan reizen als ik. We gaan dus samen naar Mole National Park, Tamale, Larabanga en een nijlpaardenreservaat in de van 6 tot en met 12 augustus. Ik was van plan om een kamelentrip in de Sahel van Burkina Faso te doen daarna, maar vanwege aanwezige kansen op kidnapping en roofovervallen (en negatief reisadvies voor dat gebied) heb ik besloten om dan maar een weekje naar de kust te gaan om onder andere Cape Coast Castle te zien.

Owja, ik vergeet bijna dat ik gisteren naar KATH geweest ben met de 4 Ierse mannen. Dit is het grote opleidingsziekenhuis van Kumasi waar alle ingewikkelde en ernstige zieke cases naartoe gebracht worden. Erg bijzonder om dit ziekenhuis te zien. Het oude gedeelte is erg oud. Bestaat uit zeer groten zale die zijn opgedeeld in subunits. De subunits hebben een naam. Zo is er een speciale koorts afdeling, een HIV afdeling enz. Tijdens de rondes mogen de junior doctors (eigenlijk arts-assistenten) de patiënten presenteren. De senior beoordeeld de therapie en diagnose van de patiënt na. De co-assistenten staan allemaal rondom het bed samen met internationale co-assistenten. De senior stelt vrijwel geen vragen aan de leerlingen en lijken niet helemaal te beseffen dat ze in een opleidingsziekenhuis werken. Het nieuwe gedeelte is het traumacentrum. Dit gebouw past zo in een Westerse omgeving, zo luxe en nieuw is het. Alleen de bedden verraden verraden dat het om een ontwikkelingsland gaat. In het traumacentrum zijn we rondgeleid door een SHE-arts van de Universiteit van Utah. Hij showde een man met een decapitulatie (gebroken nek die zo ernstig is dat het hoofd alleen nog maar aan de romp vastzit door middel van spieren en vet. Deze man had dit al 72 uur overleefd, terwijl het officieel een levensbeeindigend is. Verder zagen we een jongen met 42 graden koorts. De arts liet ons mogelijke diagnosen met verwekker en behandeling opnoemen. Hij was onder de indruk van ons kennen. Waarschijnlijk dacht hij dat amerikanen superior waren ten opzichte van europese geneeskunde studenten. Hah, hebben we even bewezen dat we minstens zo slim zijn. Na de rondleiding tracteerde Richard ons op een overheerlijk uitgebreide continentale lunch:D

Over 6 weken ben ik alweer terug in Nederland. Misschien dat er dus nog 1 reisverhaal volgt!